De constructione

Ἵν’ οὖν εὐϲύνοπτοϲ ἅπαϲιν ἡ ϲύνταξιϲ γένηται, καὶ τοὺϲ ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγουϲ ϲυντρέχονταϲ τῇ προειρημένῃ ϲυντάξει παραθήϲομαι, πρῶτον παραλαβών, ὑπὲρ οὗ ἐϲτιν ἡ ζήτηϲιϲ, μαρτύριον τὸ τοὺϲ Δωριεῖϲ καθ᾿  ὅληϲ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὴν περιϲπωμένην φυλάττειν ἐν μέλλοντι, οὐ μὴν ἐν ὑποτακτικοῖϲ, ὅτι μηδὲν ἔϲτιν ὑποτακτικὸν μέλλοντοϲ. —

Δεύτερον καὶ τὸν ἀπὸ τῆϲ Ἀτθίδοϲ ϲχηματιϲμόν. κατὰ μέλλοντά [*](272s) φαϲιν λυριῶ καὶ κομιῶ, κατὰ δὲ ἀόριϲτον ἐλύριϲα, ἐκόμιϲα· τί οὖν οὖ φαϲιν καὶ ἐὰν λυριῶ καὶ ἐὰν κομιῶ, ϲὺν δὲ τῷ ϲ, ϲυνούϲηϲ καὶ τῆϲ βαρείαϲ τοῦ ἀορίϲτου καὶ τῆϲ γραφῆϲ;

Τρίτον ἡ πέμπτη ϲυζυγία κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῦ εἰϲ τὸ α λήγοντοϲ ἀορίϲτου [*](275 b) καὶ ἔτι κατὰ τὴν παρεδρεύουϲαν τοῦ μέλλοντοϲ τῷ ἐναντίῳ χρῆται [*](ARGVM. § 142. lam ut sine ulla dubitatione omnibus constet, verba ab ἐάν vel ἴνα pendentia aoristi coniunctivo esse, non futuri, afferam etiam quinque argumenta, quae manant ex verborum formis. ac primum in eo postum est, quod Dorienses circumflectunt omnes futuri modos praeter coniunctivum, videlicet quia coniunctivus futuri non exstat.) [*](ARGVM. § 143. Alterum an argumentum ex flexione Attica repeto. etenim in hac dialecto futura verborum in ιζω desinentium exeunt in ιω, aoristi in ιϲα. cur igitur ἐὰν λυριῶ numquam dicunt, sed ἐὰν λυρίϲω, nisi qnia futurum coniunctivo caret?) [*](ARGVM. § 144. ln quinta coniugatione [verborum liquidorum] aoristus in) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 3 — 5 Choerob. in Theod. D 289,18 H. 805,19 G.: οἱ Δωριεῖϲ πάνταϲ τοὺϲ ὁριϲτκοὺϲ μέλλονταϲ περιϲπῶϲιν, ποιηϲῶ γὰρ καὶ τυψῶ λέγουϲι περιϲπωμένωϲ· εἰ ἄρα οὖν τὸ ὁποτακτικὸν ἐὰν τύψω καὶ ἑὰν ποιήϲω. λέγουϲι βαρυτόνωϲ, καὶ οὐκ ἐὰν τυψῶ καὶ ἐὰν ποιηϲῶ περιϲπωμένωϲ, δῆλον ὅτι ἐκ τοῦ ἔτυψα καὶ ἐποίηϲα ἀορίϲτου γέγονεν, καὶ οὐκ ἐκ τοῦ τυψῶ καὶ ποιηϲῶ μέλλοντοϲ. — 4 ὅλη ἡ ἔγκιλϲιϲ non videtur totum indicativum significare, sed totam flexionem futuri apud Dorienses. ad hunc ἔγκλιϲιϲ et ἐγκλίνεϲθαι vocum. usum cfr 277.16. 152.2. RSehneider comm. 138. — ad καθ’ ὄλ. τ.ἐγκλ. cfr 267,8. — 6—9 Ϲhoerob. in Theod. ΙΙ 289.11 H. 805.10 0 G. οἱ Ἀθηνοῖοι ἐπὶ τῶν διὰ τοῦ ἵζω ῥημάτων, τῶν διὰ τοῦ ι γραφομένων τῶν ὑπὲρ δύο ϲυλλαβάϲ, ἔθοϲ ἔχουϲιν ἀποβάλλειν τὸ ϲ κατὰ τὸν μέλλοντα καὶ περιϲπᾶν, οἶον λακτίζω λακτίϲω λακτιῶ, ϲυρίζω ϲυρίϲω ϲυριῶ· εἰ ἄρα οὖν τὸ ὑποτακτικὸν ἐὰν λακτίϲω καὶ. ἐὰν ϲυρίϲω λέγουϲιν καὶ οὐκ ἐὰν λακτιῶ καὶ ἐὰν ϲυριῶ, δῆλον ὅτι ἐκ τοῦ ἐλάκτιϲα καὶ ἐϲύριϲα ἀορίϲτου γέγονεν καὶ οὐκ ἐκ τοῦ λακϲτιῶ καὶ ϲυριῶ μέλλοντοϲ. — 6 ϲχηματιϲμόν, formationem. cfr 201,25. 310.21. 841,9. —9 πέμπτη ϲυζυγία. vide Dion. Thr. 56, 2 U .: ἡ δὲ πέμπτη διὰ τῶν τεϲϲάρων ἀμεταβόλων, λ μ ν ρ, οἷον πάλλω νέμω κρίνω ϲπείρω. — 9—p 392,8 Ϲhoer. in Theod. II 289.4 H.) [*](λογων A, τὸν λόγον CBb | κατακουοντεϲ A, παρακρούοντεϲ CBb. Schoemann cum Bekkero peiores codices secutus coniecit ἦϲ τὸν λόγον εἰ μὴ μεταλάβοιεν ἐντελέϲτερον, παρακρούοντεϲ (αὐτὸν) δυϲπιθέϲτερον ἀναϲτρέφουϲιν δυϲπειθέϲτερον A2CB, δυcπιθεϲτερον A1b) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 ευϲυνωπτοϲ A, sed ex ω factum rasura 2 λόγουϲ om CB || 3 A in mg add α | ἐϲτ ζήτηϲιϲ CB || 4 ante μέλλοντι add τῷ B μηδὲ CBb || 6 A2 in mg β δευτέρου A1, corr A χρηματϲμον A. || 9 καὶ τῆϲ γραφῆϲ] τῇ γραφῇ ci. Kayser perperam. λυρίϲω habet et accentum e scripturam coniunctivi aorist. ad ϲυνούϲηϲ cfr Adn. crit. ad 386,12 huius ed. | A2 in mg || 10—11 παρεδρεύουϲαν—τὴν om B τοῦ —παρεδρεύουϲαν om A1, add A2 mg || 11 ἔτι malimus deesse)

Τέταρτον οἱ ζητοῦντεϲ κατὰ τί οἱ ὑποτακτικοὶ. μέλλοντεϲ οὐ περιϲπῶνται παρὰ Δωριεῦϲιν, γελοῖόν τι πείϲονται, ὡϲεὶ λεληϲμένοι τῶν ϲυνήθων φωνῶν τῷ ζητεῖν διὰ τί οἱ Δωρικοὶ μέλλοντεϲ οὐ περιϲπῶνται, τῶν κοινῶν πολὺ πρότερον τὸ τοιοῦτον ἀναδεδεγμένων. πῶϲ γὰρ πρὸϲ τὸ τοιοῦτον οὐκ ἔϲτι φάναι, διὰ τί τὸ πλυνῶ περιϲπᾶται, οὐ μὴν τὸ ἐὰν πλύνω; ἤη ὅτι διὰ τῆϲ περιϲπωμένηϲ ἐμφανιζό [*](α desinens paenultimam habet longam, futorum brevem. ergo ἐὰν νείμω aoristo tantum ascribere licet, non futuro.) [*](ARGVM. § 145. Qui interrogant, quamobrem Dorienses non circumflectant coniunctivos futuri, videntur plane obliti esse quorundam communis dialecti futurorum, quae eodem accentu atqne dorica futura utuntur. cur enim non licet tali quaestioni hanc opponere, quam ob causam πλυνῶ circumlfectatur, sed non dicatur ἐὰν πλυνῶ? etiam ex hac circumflexione futuri verborum liquidorum apparet, non futuri, sed aoristi coniunctivum cum ἐάν et ἵνα construi,) [*](805,1 G.: πρώτη μὲν αἰτία ἐϲτὶν ἡ ἀπὸ τῆϲ πέμπτηϲ ϲυζυγίαϲ τῶν βαρυτόνων· δε γὰρ γνώϲκειν, ὅτι τοῦ κείρω καὶ ϲπείρω ὁ μὲν μέλλων κερῶ καὶ ϲπερῶ ἐϲτὶ περιϲπωμένωϲ καὶ διὰ τοῦ ἑ, ὁ δὲ πρῶτοϲ ἀόριϲτοϲ ἔκειρα καὶ ἔϲπειρα ἐϲτ βαρυτόνωϲ καὶ διὰ τῆϲ ει διφθόγγου. εἰ οὖν τὸ ὑποτακτικὸν ἐὰν κείρω καὶ ἐὰν ϲπείρω φαμὲν καὶ οὐκ ἐὰν κερῶ καὶ ἐὰν ϲπερῶ, δῆλον ὅτι ἔκ τοῦ ἔκειρα καὶ ἔϲπειρα ἀορίϲτου γέγονεν καὶ οὐκ ἐκ τοῦ κερῶ καὶ σπερῶ μέλλοντοϲ.) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. 6 ἀνεφικτότατον vide Adn. crit. — 10 post τῶν subaudiendum ὁμοίων. eas communis dialecti formas dicit, quae similes sunt formis doricis.— 10—11 τῷ—περιϲπῶνται non inepte causam significant, ob quam illi technici obiliti sint formarum communis dialecti. ante μέlλοντεϲ subaudiendum ὑποτακτικοί. —13 ἢ ὅτι = nullam aliam ob causam, quanm quia. cfr Adn. exeg. ad 59, 6 huius ed.) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN ACBb. 1 ὥϲτε] ὡϲ A1, τε add A2 || 2 κατὰ] fol 72 r A | post ὡϲ add ἐν τῷ Cb, τὸ B || 4 φθείρω φθερῶ om CB καὶ om CB || 6 post γε add καὶ B ἀνεφικτότατον τοῦ μέλλοντοϲ] videtur aut ante τοῦ addendum esse ἐπὶ aut genetivus in dativum mutandus esse: quod impetrari minime potes, quod eri minime liett in futuro (vide de hoc passivo adiectivi usu Adn. exeg. ad 90, 16 huius ed.). cnm nudo genetivo ἀνέφικτοϲ sane, sicut ἐφικτόϲ, iungi potest, si activam vim habet (de qus vide eandem adnotationem), sed credemusne Apollonium dixisse longam paenultimam minime pervenire posse ad futurum? || 7 δὲ om A1, add A A2 | A, sed in fne rasura unius litterae || 8 παρεδρεύεϲθαι] παραλήγεϲθαι CB Τέταρτον] ad initium quarti a argumenti A in mg ascripsit δ || 9 παρὰ] posterius α ex ι fecit A 9 — 11 παρὰ—περιϲπῶνται om B || 10 τῷ Ϲb, το A. ||10 —11 τῷ- περιϲπῶνται eici vult Egenolff*. vide Adn exeg. 12 posterius τὸ om A. A mg: πλυνῶ μελλων εαν πλυνω)

Πέμπτον ὅτι τὸ δώϲω καὶ τὸ θήϲω, ἐὰν προϲλάβῃ τινὰ τῶν ἐπιζευκτικῶν, ἀκατάλληλον λόγον ἀποτελεῖ. πόθεν ῥήματι εἰϲ ω λήγοντι οὐ ϲυνάπτονται ἐπιζευκτικοί, ὁπότε [*](276 b) καὶ τὰ τέλη εἰϲ ω τρέπουϲιν; ἢ ὅτι οὐκ ἦν ὁ ἔδωϲα καὶ ἔθηϲα διὰ τοῦ ϲ γραφόμενοϲ, ἵνα τὸ μεταπῖπτον α εἰϲ ω τὸ δέον τοῦ καταλλήλου παραϲτήϲῃ. ὠλιγωρημένοι γὰρ οἱ ἀόριϲτοι μετὰ τὴν ὁριϲτικὴν ἔγκλιϲιν ἐϲιγήθηϲαν, καὶ οὕτωϲ οὐκ ὄντων ἀορίϲτων οὐδὲ τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲ ἐγίνετο [*](qdia nequi in ilis verbis ea dubitatio exsistere, quae nascitur ubi futurum et aoristus eodem tenore pronuntiantur, ut in ἱϲτάναι verbo.) [*](ARGVM. § 146. Deniqne non futuri coniunctuvos esse, qui ab ἐάν et ἵνα vocibus pendent, sed aoristi, hinc quoque patet, quod ἐὰν δώϲω et ἐὰν θήϲω abhorrent ab congrua oratione nec dicere sic licet. hae enim formae futoro tantum adscribendae sunt nec pro coniunctivis soristorum ἔδωϲα, ἔθηϲα habendae, qui aoristi non exstant, sed illorum loco formae abnormes ἔδωκα, ἔθηκα, quae) [*](TESTIM. ET ADN. EXEG. I nam si quidem. ϲυνετονοῦτο, scil ὁ μέλλων. — 4 ἐπιζευκτικῶν. cfr 272. 3 ibique Testim. —5 — 6 quemobrem nom licet coniunctiones adiunctivas cum verbis in ω desinentibus conectere qualia sunt δώϲω et θήϲω, cum saep etam exitum verbi hac coniunctiones in ω convertant? ὁπότε vocis is hic in adversativam, concessivam transiit: quamquam, wahrend doeh. — 6 ὅτι. vide Adn. exeg. ad antec. pag lin.13. — 7 ad ἵνα vide Adn. ex. ad 383.15 huius ed. — 8—9 ὠλιγωρημένοι —ἐϲιγήθηϲαν. ὠλιγωρῆϲθαι dicitur de formis, accentibus, vocalium qusntitate, vocum compositione, verborum structuris abnormibus, e. g. 263,9 et 15. de pron. 21.16. 33,22. 50,21. 55,1 vide RSchneideri comm. 43 idem velet stque παράλογον εἶναι. hic ὠλιγωρημένα dicuntur ἔδωκα et ἔθηκα, quorum παραλογίαν Apollonius putat impedivisse, quominus in ceteros modos fecterentur. opinionem technographi accurate expositam legimns apud Choerob. in Theod. II 125.21 H. 610.15 G., qui, ut solet, rhematicum Dyscoli exscripsit. Ἄιόν ἐϲτι ζητῆϲαι, διὰ τί τῶν πέντε ϲεϲημειωμένων ἔν τῷ πρώτῳ ἀορίϲτῳ, φημὶ δὴ τοῦ ἤνεγκα καὶ εἶπα καὶ ἔδωκα καὶ ἔθηκα καὶ ἦκα (ὃ ϲημαίνει τὸ ἔπεμψα, ἐξ οὗ τὸ ἀφῆκα), τὰ μὲν δύο τὰ ἀπὸ τῶν εἰϲ ω, λέγω δὴ τὸ εἶπα καὶ ἤωεγκα, κλίνοται καὶ εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ, τὰ δὲ τρία τὰ ἀπὸ τῶν εἶϲ μι, λέγω δὴ τὸ ἔθηκα καὶ ἔδωκα καὶ ἧκα, οὐ κλίνονται οὕτε εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ) [*](ADN. CRIT., DISCR. SCR. IN A CBb. 1 δέον] ουδεν A. ὡϲ εἴ γε Ellebode, ὡϲ γὰρ A Ϲ, sed in A ipsa prima manus postea ει ante γαρ addidit ὅϲ γε B, ὃϲ ε γε b cum s || 2 κἂν τὰ] μετὰ B ἐλάνθανεν om B ὡϲ om B 3 ante ἐὰν add καὶ CB Πέμπτον] A in mg ascripsit ε || 4 ἐπιδιαζευκτικῶν B 5 πόθεν RSchnieder comm. 267 et Schoemann*, πότε A Cb, τότε B, πῶϲ vel διὰ τί scribi voluit AButtmann ante ῥήματι 2—3 litterae erasse in A; Bb ante ῥήματι add γὰρ | εἰϲ ω] εἰϲ α ci. Sophianus. vide Adn. exeg οὐ om B | οἱ ἐπιζευκτικοί Ϲ, οἱ ἐπιδιαζευκτικοί B || 6 posterius καὶ om A1. add A 8 ολιγορημενοι A1. corr A2 | μετὰ] κατὰ ci. Schoemann*, qui etiam τοιοῦτοι ante ἀόριϲτοι inseri vult, et AButtmann. uterque οἱ ἀόριϲτοι ad ἔδωϲα et ἔξηϲα formas, quae numquam auditae sunt, referunt debebant referre ad ἔδωκα et ἔθηκα. ceterum iam Ellebode eodem errore obstrictus in ng m’ ascripsit: ἴϲ. κατὰ 8 ἐγένετο Ϲ, ἐγένοντο B)

Ἀκόλουθόν ἐϲτιν διαλαβεῖν καὶ περὶ τῆϲ ἐγγινομένηϲ διαθέϲεωϲ [*](c. XXXI.) καθ’ ἑκάϲτην ἔγκλιϲιν, ἧϲ οὐδὲ τὰ ἀπαρέμφατα ἐκτὸϲ ἐγένετο διὰ τὸ [*](propter abnormitatem non poterant fecti in eetεrοs modos. verbis in μι desi- nenfibus deest hntorum Il, est lΙ aoristus, qui coninnctivum quoque procat et cambas vert4s huiusmodi consructiones: ἐὰν θῶ, ἐὰν δῶ. - nbi igitur futurum habδemus (velut aar. θήϲω) neque vero aoristum, ibi non licet coniunctivο nti, sed incongruus est nbi conta aorisus usa receptus est (velut ἔθην), deest vero futurum, ibi coiuncti- vum usurpare possumus neque abhorret ie sb congrua orations. [unde caet fμtμri censsnctiεos nshlos esse.]) [*](μααvκ. ψ 147. lam disserendum est ds afecfionibus, quae verbis signi- fcsntur, quibus ne inffmitii quidem carent, quia necesserio ipsi quoque actionem) [*](οὕτε εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ. Κεὶ λέγει 5 Ἀπολλώνιοϲ ταύτην τν ἀπολογίαν, ὅτι εἰϲί τινα παράλογα καὶ λανθάνουϲιν ὅτι εἰϲὶ παράλογα . . . οὕτωϲ οὖν καὶ ἔν- ταῦθα, ἔπειδὴ τὸ εἶπα καὶ νεγκα οὐκ ἔχουϲι μέλλονταϲ ἐν χρήϲει, τούτου χάριν οὐ κωλύονται κλίνεϲθαι καὶ εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ· τὸ δὲ ἔδωκα, ἔθηκα καὶ ἦκα, ἔπειδὴ ἔχουϲι μέλλονταϲ ἐν χρήϲει τοὺϲ ὀφείλονταϲ ἐλέγξαι. τὴν παραλογίαν αὐτῶν, λέγω δὴ τὸ θήϲω, δώϲω, ϲω, . . .τούτου χάριν κωλύονται κλίνεϲθαι εἰϲ τὰϲ μετοχὰϲ καὶ εἰϲ τὰϲ λοιπὰϲ ἐγκλίϲειϲ. Ταῦτα μὲν ὁ Ἀπολλὦνιοϲ. Ὁ δὲ Ἡρωδιανὸϲ dλλην ἀπολογίαν ἀποδίδωϲιν . . . ι126.29Β.) ἐπειδὴ τὸ ἔθηκα ἔδωκα ἧκα διὰ τοῦ ϲ ὦφειλεν εἶναι, οὐκ ἐγένετο δὲ οὕτωϲ, ἀλλὰ διὰ τοῦ 2, τὸ δὲ ϲ πρὸϲ τὸ ϲ οὐδεμίαν ϲυγγένειαν ἔχει, εἰκότωϲ, ὡϲ μὴ φυλάξαντα μέροϲ τι τῆϲ ἀναλογίαϲ,κωλύονταικλίνεϲθαι. - pξ8ξ,ξοὐκ ὄντων ἀορίϲτων. nam ἔδωϲαεt ἔθηϲα omnmno non exstant, ἔδωκα autem et ἔθηκα tam abnormia sant, ut revera indigna sint quae aoristorum nomine appeHentur. - τὰ τῆϲ ἐγκλίϲεωϲi.e. feio in modos.) [*](rasrκ. xv μns. exse. 2 ἔδων, ἀπέδων, ἔθην. eft Theodos.csn.verb.85,21 B 1047,29 B. ἔθην, ἔθηϲ, ἔθη. πᾶϲ μέλλων τῶν εἰϲ μι τὴν τελευταίαν ϲυλλαβὴν τρέπων εἰϲ ν καὶ τὴν ἄρχουϲαν ἐκτείνων κλιτικῶϲ τὸν δεύτερον ἀόριϲτον ποιεῖ, δώϲω ἔδων, θἡϲω ἔθην, ῆϲω ἦν. et padio post: Ϲεϲημείωνται κατὰ πολλοὺϲ τρόπουϲ οἱ τρεῖϲ οὖτοι δεύτεροι ἀόριϲτοι, λέγω δὴ ὁ ἔθην ἔδων ἦν, πρῶτον ὅτι ϲυϲτέλλουϲι τὴν ἐϲχάτην ἐν τοῖϲ πληθυντκοϲ, τῶν ἅλλων φυλαϲϲόντων αὐτὴν, ἔθεμεν ἔδομεν ἕμεν, ἔϲτημεν δὲ καὶ ἔγνωμεν αἰ ἄλλοι κτλ. Ϲhoerob. ia Theod. D 345,27 B 873.35 Θ.: ἐπειδὴ οὐχ εὕρηνται τὰ ἑνικὰ αὐτῶν ἐν χρήϲει, λέγω δὴ ὁ ἔθην καὶ ὁ ἔδων καὶ ὁ ἦν δεύτεροϲ ἀόριϲτοϲ, τούτου χάριν τὰ πληθυντικὸ αὐτῶν ὡϲ ἔτυχε καὶ οὐ κατὰ ἀνολογαν ἐγένοντο. - B κατ’ αὐτῶν. cfr 267.8. - 4 et B ad o5 participio condicionali adiectum cfr 19, 3. 38.24. 255,16. 306.27. 325.16. - 7—8 Pe. XVIII 127 267.e EL: φuae genera vel significationes verborum) [*](Ans. pur, mscs. som. is ACBb. 1 6 τῶν εἰϲ -ἔγκλιϲιϲ iniuria spuxa eennet AHuttmann, qdiis fn Apollonii quae exstant scriptis non inveniatur usus nominum πρώτου et δευτέρου ἀορίϲτου 1 2 δεύτεροι ἀόριϲτοι Β β ξ-6 κατ’αὸ- τῶν -ἔγιλιϲιϲ om A, add in ng A 1 κατάλληλοϲ B 7 ἐγγινομένηϲ A b, ἔγrλινομένηϲ CB)

Οὐκ εἶ τι ῥῆμα ὁριϲτικόν ἐϲτιν τινοϲ ἄλληϲ ἐγκλίϲεωϲ, [*](Sunt verba formae  activae, quae non singificent actionem in altam pertionam transeuntem ideoque in passivas formas flectl nequeant.) τοῦτο πάντωϲ ἐν διαθέϲει καταγίνεται τῇ ἐνεργητικῇ. χρὴ γὰρ νοεῖν ὅτι ἡ ἐνέργεια ὡϲ πρὸϲ ὑποκείμενόν τι διαβιβάζεται, ὡϲ τὸ τέμνει. τόπτει, τὰ τούτοιϲ παραπλήϲια· ἧϲ καὶ τὸ παθητικὸν ἐκ προϋφεϲτώcηϲ ἐνεργητικῆϲ διαθέϲεωϲ ἀνάγεται, δέρεται, τύπτεται. οὐ δὴ τούτοιϲ [*](auti passionem aut mediam sfectionem denotant. Atque primum inquirendum est, omnibuene verbis signifcstio duplicis afectionis atque etiam mediae sit (sicat de nominibus quaestio est, num habeant fefionem in formam femini- nam et neutram), an nonnulla verbοa modos tantum enuntiandi notent neque vero afectiones, an etiam quaedam praeter modos activam afeetionem, neque vero passivam.) [*](Aaovκ. β 148. Men omnia verba indicativi vel alterius modi signifcant actionem. nam actio trsmsit ad ahiquam personam vel rem subiectam. cai actioni quod respondet pssnivum verbum, oritur ex activo, e.g. τύπτεται ex τύπτει. neqne vero talia sunt ὑπάρχω, ζῶ, εἰμί, πνέω, φρονῶ.) [*](qutbωs casibus comstrsuntur. uonιαm igtur de eonerucftome modorum veroi dεefum e8, qu4 omnes eusdem cαsunm sequuen4ur, quem gens ste sigmiScotio eer5i exgt4, quam διfθεϲιν Θrαeci εocasat, de hac queque dὦigentιssme est qaaerεndam. rssnκ. er Ans. exso. 2 - 11 de hac expositione e22 Θka l 6 - . - Βλ παραϲχηματιϲμοῖϲ. de distinctione generum nominalium hoe nomen et παρα- ϲχηματίζεϲθαι vεαbum ueurpatur 50, 25. de adv. 143, 27. de codi. 287, 27. vide Lobeckii proleg. pstb. 5. 16 ἀνάγεται. cfr 23, 26. 57,4. 29s.8 299, 11. de ads. 121, 25 δυνάμει ἀπὸ διαθέϲεωϲ ῥηματικῆϲ ἀνάγονται (scil τὰ ϲχετλιαϲτικὰ ἔπιρρήματα et similia).) [*](μns. oαr., neca. sex. im A )Bb I κατηναγκαϲμένωϲ ϲυνέπεϲθαι B τοϲ om B 2 εἰ in ras A β 8 διϲϲὸν] ϲϲ A quid A scripserit, non liquet post ϲυνούϲηϲ denideramns ἔτι vel κε β 4 προκειμένηϲ H μεϲότητοϲ] fol 72 v A 1 5 εἰ Bb, η A, ἑ ψ 6 ante θηλυκοῦ add ἀκενικo0 B 5 om C 7 ἀποφάϲει omnes codices, ἀποφάνϲει b cum Eofto, qui pontt ἀποφ.addidit ἢ προϲτακτικῇ β 10 δηλοῦν A b, δηλοῦμεν B. ente διάθεϲιν δηλοῦν adici volent τὸ AΒutmann et Egenol, sicat arficulus infnitivο praemittiturr ln. 6 | δεχομένοιϲ β 11 δὲ] ε in ras Ἐν , E δκ2 1 12 ἐϲτιν om B ( η om A. , edd A 13 γὰρ] δὲ B 1 14 ὡϲ πρὸϲ] ἐπ B β 15 ante τὰ add κα CB 1B- 16 τὰ τούτοιϲ-τόατεται om A , add in ng A B 16 pro δέρεται Potus posit τέμνεται propter antecedens τέμνει. at vide 279,6 δὴ] δεῖ A)

τῶν δὴ τοιούτων ἀναλόγωϲ ἡ παθητικὴ ἔγκλιϲιϲ ὑποϲταλήϲεται, ὅτι μηδὲ διὰ τῆϲ ἐνεργητικῆϲ ἐγκλίϲεωϲ τὰ ἐνεργούμενα πρόϲωπα παρέϲτηϲαν, ἃ πάντωϲ διατεθέντα τὸ παθεῖν ὁμολογήϲει. (εἰ γοῦν τὸ φρονῶ ἐν ϲυνθέϲει γένοιτο καταφρονῶ, τὴν ἐκ τοῦ φρονεῖν διάθεϲιν μεταβιβάϲαν ἐπί τι ὑποκείμενον ἐν τῷ καταφρονῶ ϲου, ἀκώλυτον ἕξει τὴν ἀντιπαρακειμένην παθητικὴν διάθεϲιν, καταφρονοῦμαι [*](275 s) ὑπὸ ϲοῦ.) ὡϲ οἱ τὰ τοιαῦτα ῥήματα κλίνοντεϲ καὶ εἰϲ παθητικὰϲ ἐκφορὰϲ ὁμόλογοί εἰϲι μελετήματα φωνῆϲ παραλαμβάνοντεϲ, οὐ μὴν φυϲικὴν κλίϲιν οὐδὲ ϲυϲτατήν, ὡϲ εἰ καὶ ἀρϲενικόν τιϲ ἀποφαίνοιτο τοῦ ὑϲτερική ἢ ἔτι τοῦ ἐκτροῦϲα ἤ τι τῶν κατὰ φωνὴν μὲν δυναμένων [*](278 b) [*](Aaovκ β 14ξ. horum verborum passiva fefio deerit, quia activa feione non denotaverunt personas, quae actione sffeiuntux itaque se pat indicare pos- sunt (εἰ vero φρονῶ cum praepositione κατά componitur et rsnsire signifcst hanc effectionem ad aliquam personam sobiectam, nihil impedit quominus in passivum genna verbum mutetur.) qui enim intransitiva illa verbδa, ὑπάρχω ζῶ simlia, etiam in passivas formas fectunt, eos apparet exercendi tantum cansa) [*](rssrκ. er Ans. exso. 2 ἔγκλιϲιϲ κλίϲιϲ. cfr Ska D 4 adn. item ἐγκλϲί- νεϲθαι ~ κλίνεϲθαι 152, 2 et ἔγκλιμα ψδrma fexa 83, 2. 4 ὄμολογὴϲει. ele 229, 28. - 11 κτροῦϲα. hoerob. in Theod. II 299, 26 B. 817.18 ~ : αἰ μετοχαὶ τριγενέϲ εἰϲιν· δὲ προϲθεῖναι εχωρὶϲ εἰ μὴ τὸ ϲημαινόμενον κωλύει3, ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἐκτροῦϲα· τούτου γὰρ τὸ ἀρϲενικὸν οὐχ εὑρίϲκεται, ἔπειδὴ τὸ ϲημαινόμενον κωλύει, οὐδὲ γὰρ παρέπεται τοϲ ἀνδράϲι τὸ ἐκτροῦν, αὐτὴ γὰρ ἡ φύϲιϲ κωλόει. e2 PM 347, 48 ( r. 59, 5): ἐξέτρω, ἐξεβλβη, ἐξεκόπη ἡ κύηϲιϲ. παρὰ τὸ τρῶ ῥῆμα, 5 ϲημαίνει τὸ κόπτω ὅΕεν τρῶϲαι, τὸ ϲιδήρῳ τέμνειν καὶ κόπτειν . . . τὸ δὲ παρα- γωγὸν αὐτοῦ τρώω· ἐξ οὖ παραγωγὸν τρῶμι· καὶ παρψχημένοϲ χρόνοϲ εἴρων καὶ ἐξέτρων, ὡϲ ἔδων ἐξέδων. et 752, 4ἅ: δηλο δὲ τὸ τρῶ τὸ κόπτω. ἔνθεν τὸ τρῶϲαι καὶ ἔκτρῶϲαι, ὅ ἐϲτι διακόψαι τὸν τοκετόν. et 401, : τοῦ ἐκτρώϲαϲα τὸ ἀρϲενικὸν (scil ἀπολιμπάνει)· οὐ γὰρ ἀνὴρ ἐκτιτρώϲκει. formam primi aoristi habet etiam Choer. D 18, 4 E..item schol. in Dion. Thr. 255,10 Β.et E6 389,49: ἡ μετοχὴ τἡν τριγένειαν ήϲπάϲατο . . . χωρὶϲ ἐκείνων, ἐφ’ ὦν ἡ φύϲιϲ ἐναντιοῦται. τοῦτο δὲ ἔφην διὰ τὸ ἐκτρώϲαϲα (sic EΘ schol. Vat. ἐκτρώϲαϲ, quod Lebrs in. ἐκτρώϲαϲα mutavit). ταύτηϲ γὰρ τῆϲ μετοχῆϲ ἢ φωνὴ κατὰ τὸ ὄρρεν οὐ ϲυνίϲταται.) [*](Ans. qmr., mscs. sca. is A CBb. 1 ente τὰ add καὶ B Β μηδὲ] μὴ B ἐνεργητικῆϲ Ohlig, ὁριϲτικῆϲ codd. et edd. 4 παρέϲτηϲεν Ϲ, A breviavit inem vocis in exitu lineae διατεθέντα Ab, διατιθέντα CB εἰ] η A 1 θ τι] τὸ B | ϲου] ϲοι A, sed ι in ras A ϲοῦ b 7 mle ἀκLυτον add οὐκ A (ου in. ras) et παρακειμένην B β 8 ὡϲ] όϲτε Bb 8-10 ε τὰ -ϲυϲτατήν] oendebat Haysex in hoc enmtiato, quia τὰ τοιαῦτα ρ.ad proxime sntecedenia referebat nec videbat 4- Β εἰ γοῦν-ϲοῦ parenthesin esse β Β κλίνοντεϲ] α pro o A0 καὶ om BB 8 μελετήματα] posterior pers poste ioris μ et ατ in ras A A exaraverat μελέτην et fortasse εἰϲ ante τα. Hekkero videbatur A μελέτην ενϲκα pro μελετήματα scripsisse, quod legi omnino negavit Gnttentag 10 fortasse ante ἀρϲενικόν intercidit τὸ 11 ὁϲτερική Chlig, υϲτερηκει A, γαλουχήϲαϲα CBb ἐκτροῦϲα A , ἐκτρώϲαϲα Bb. e2 251,10 τ hlig, τινοϲ codd. et edd.)

Ἔϲτιν ἃ καὶ διάθεϲιν ϲημαίνει ἐνεργητικήν, οὐ μὴν ἔχει ἀντι- παρακειμένην παθητικὴν ἐκφοράν, καθὸ τὰ διατιθέμενα ἄψυχα καθεϲτῶτα [*](ARGVM. 11. e contrario verba medis, quae in tempore praesenti actio- nem signifcsnt forma passive, velut βιάζομαι, repudient terminationem activam, quia id, quod haec praestere potest. iam praesenti medio quasi praeceptum est. atqne in universum dicere licet, activam formam iuxta passivam ibi tantum ex- stsαε, udi verbδum passivum non solnm teeminationem, sed etiam im psssivax consrmcfionemque haboet.) [*](μaevκ. β 1Β2. Deinde sunt verba quae actionem signifeent neque tamen habeant βlenam ferionem passivam sed tertias tantum personas, qu1ᾶ, quae bis) [*](assrκ. er ns.sxso B -14 Choer in Thsod.I19.22 B. 488.186. Τὸ δὲ ἔκ τοῦ ἐναντίου φωνὴν μὲν ἔχουϲι παθητκήν, ϲημαϲίαν δὲ ἐνεργητκήν, ὡϲ τὸ ἔρχο - μαί εὔχομαι δέχομαι ὀρχοῦμαι πέτομαι . . . τούτων ἐνεργητικὴ φωνὴ οχ εὑρίϲκεται· οὐδείϲ γὰρ λέγειἔρχω εὕχω ἢ πέτω δέχω ἢ ὀρχῶ,ἔπειδὴ τὸ ϲημαινό- μενον κωλύει· προανεπληρώθη γὰρ τὸ ϲημαινόμενον αὐτῶν διὰ τῆϲ παθητκήῆϲ φωνῆϲ. EM 400. 57: τὰ φωνὴν ὄντα παθητικά, ϲημαϲίαν δὲ ἐνεργητικά, ὡϲ τὸ ἄλλομαι . . .ἀπέλειψε τὰ ἐνεργητικά· τὴν γὰρ ϲημαϲίαν αὐτῶν προῦφήρπαϲε τὰ παθητικd. 15 -p 399, 9 Pene XVID ρ132 269,10 E.: IΒa quoque εerba aetivoruem vocem αὸenfto, quorum actus ad res caremfes dequellα pertinen4, gama8 quidem et secuπdαs voces nem possunt nα4urαhrfer posecαs habre, qtpye cum nec xe se loqui insae quud patiuntur posse4, quod es4 promae persenαe, asc ed eas, cum carent αudtta, quet propre pertinef ad secndαm persenam, doqs4 pensu8; fertαm pero Hαὸen4 personam, de qua dufer pr4mam e5 secεedam loqμeΘa seete feri potest, ut lαὸoratur estis . . .decurriur spαttum.) [*](μnx. cur, mscs. scs. 1m A CBb 2 οὐρητιῶ A b, ὀρεκτιῶ CB β 4 οὐ] ὦϲ B B ζητήϲει bo. ad optativum potentidem sine ἄν usurpatum vide Adn. exeg. ad 64,4 huius ed. B Β κατειλιπτο A , corr A 8- 9 A ng βιάζομαί ϲε μάχομαί ϲοι χρῶμαί ϲοι 1 8 χρῶμαί ϲοι om CB ὅτι om B β 11 - 13 A ng repe- tit exempla ιϲταμαι υπο ϲοῦ -εἵκω ϲε. Βekker ϲέ pronomini in exemplis actiνis iure accentum rectum indidit, quis ϲέ et ὑπὸ ϲοῦ inter se opposita suntδ 12 δαίρομαι δαίρω B i 11 πετομαι A , in α mutavit A , πέτωμαι Ϲ | posterius ϲέ om C β 14 A ng αγαμαι δυναμοῖ εραμαι 1 16 παθητκὴν om A , add A2)

τὸ αὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ ἀριϲτῶ, δειπνῶ. προδήλου ὄντοϲ τοῦ λόγοω περιϲϲὸν ἐγχρονίζειν ἐν τοῖϲ ὑποδείγμαϲι. [*](280 b) ϲαφὲϲ γὰρ ὅτι καὶ τὸ δειπνίζω ἢ ἀριϲτίζω, ἐπιδεξάμενα. πλαγίαν πτῶϲιν τὴν αἰτιατικὴν ὡϲ πρὸϲ ἔμψυχον, ἀνελλειπὲϲ ἔχει τὸ ἀριϲτίζομαι καὶ δειπνίζομαι. τοιοῦτον γάρ ἐϲτιν, ἄριϲτον παρέχω [*](urbia dicontur affci, inanima sunt, neque loquuntur inenims, neque sdloquimux ea, sed de eis verbοa facimus. huius gemetis est περιπατῶ. nam licet dicere περιπατεῖται ἡ ὀδόϲ, non iicet περιπατοθμαι neque περιπατῇ. item αἰολίζομαι dici nequit, potest αἰολίζεται τὰ Ἀλκαίου ποιήματα.) [*](Axevκ. β 15ξ. idem valet etiam in ἀριϲτῶ et δειπνῶ, quippe quibδus ina- nima tantum obiecta adiungantur, cum ἀριϲτίζω et δειπνίζω, utpote quibus emi- mstum οbisctum adiungatm, ptmam quoque [et secμnddαm] personam passivi habοeant. (γαμῶ et γαμίζω vi inter se diferunt itidem ut ἀριϲτῶ et ἀριϲτίζω, nam ἀριϲτῶ de sis dieitur, qui ἀρίϲτου participes sent, ἀριϲτίζω de eis qui elios in.) [*](rssmε. er Ans. exso. I εἰ μὴ -διαθετο. ide Adn. crit.) [*](Ans. cur., c4sca. scs. m ABb. 1 αὐτῶν Ab, αὐτὸν CB, περὶ αὐτῶν Sopbinmus, quod Eayserc et AΒuttmanno probatum est et eis, quae lin 4 se-- qumtur, commendeti idetur. num vero τὰ διατιθέμενα ἄψυχα καθετῶτα δύνα- ται ὁμολογῆϲαι τὸ παθεῖν, εἰ τὸν περὶ αὐτῶν τιϲ λόγον διατίθεται7 siquis de xebδns loquitur, non res ipsas indicent quod patiuntur. τὸν autem fοtasse in τιν’ mutandum est assi quta ιex. gr. fn ns3matione fsbolari) ngr orαtenem alsquαm rerum tantmarum. ceterum melina quam ΒSophismus sententiam Apol- lonii intellexit Βllebode, qui coniecit ἀπ’ ante αὐτῶν intercidisse sed nudas genetivοs sufθcit διαθeτο] in A ante θ erasum est τ et τὸ in ras. scriptum ab Ἐϲ 1 2 ωϲ in ras A A ng περιπατῶ Β περιπατῇ A, A add ι mutum β 4 post οὐδὲ add γὸρ B ἀποφάνϲειϲ δ β 6 A ng πλέω τρέχω διαθέϲεων A B ἐνεργητικῶν B β 7 οὐ ϲυϲτατὸ] οὐδὲ ϲτατὰ ῦ τὸ] τὰ C (sed non A, ut Hekker refert) θ κἀπ AΒh A ng αριϲτω δείπνω 1 10 ενχρονιζειν A. Β 11 καὶ malimus abesse |τὸ om CBb A ng δειπνίζω αριϲτιζω 1 12 ἐν om B αἰτιατικὴν] ἀριϲτίζομαι codd. et edd., quod ΒΒebode ex ἀριστίζω ϲε ortum esse coniecit. Βka ~V 19 διαβιβαζό- μενα pro τὴν ἀριϲτζομαι proposuit Schoemann dubitat, uttαum τὴν αἰτατκὴν scribendum sit, sn ἀριϲτίζω τινά vel ἀριϲτίζω ϲε sine τὴν nobis videtur ἀριϲτίζομαι. ex smbsequentibδus, nbi in nostris codd. deest, hac arrepsisse et genuum αἰτια- τικὴν expulisse putem veri iam AHuttmsnn suspicatus est ὡϲ πρὸϲ] fol 7ev A ἀνελιπἑϲ ΟBb. vide Adn. cuit ad 161, 6 huius ed. ( 16 ἀριϲτίζομαι καὶ om codd., add Portne, vide Adn. ad lin. mtecedentem 1τοιοῦτον] ν erasum in A)

Τούτων οὖν τῇδε ἐχόντων ἐπιϲτατέον τῷ ἐρίπω ῥήματι, εἰ loco Pindar ϲυνωνυμεῖ τῷ πίπτω, ῷ παράκειται κατὰ διάλεκτον γενομένη ὀξύτονοϲ μετοχὴ ἐριπών· καὶ εἰ τὸ πεϲών οὐκ ἔχει παθητικόν, ϲυϲτατὸν δέ ἐϲτιν φάναι πεϲόντι, δῆλον ὅτι καὶ τὸ

Τὰ δὴ προκατειλεγμένα τῶν ῥημάτων πρὸϲ εὐθείαϲ ϲύνταξιν ἀπαρτίζει διάνοιαν, περιπατεῖ Τρύφων, ζῇ Πλάτων, ἀναπνεῖ Διονύϲιοϲ, πλεῖ, τρέχει, χωρὶϲ εἰ μὴ ἐπὶ τῶν αὐτοπαθῶν αἰτήϲειέ τιϲ τὸ ποιοῦν τὸ πάθοϲ, φθίνει Θέων ὑπὸ τῆϲ λύπηϲ, πάϲχει θέων ὑπὸ τοῦ γυναίου, πυρέϲϲει Θέων διὰ τὸν κόπον. ἅπερ κἂν μὴ προϲκέηται, τῇ αὐτοτελείᾳ τὸ πάθοϲ ἀνενδοίαϲτόν ἐϲτιν, ἐπεὶ καὶ τῷ περιπατεῖ καὶ ζῇ καὶ ἀριϲτᾷ καὶ τοῖϲ ὁμοίοιϲ, αὐτοτελέϲιν οὖϲιν, προϲτίθεται ἔϲθ’ ὅτε τὸ ἐν γυμναϲίῳ ζῇ ἢ ἐν οἴκῳ.— ἥ γε μὴν παράθεϲιϲ τῶν ἄλλων ῥημάτων πάντωϲ τὸ ἡμιτελὲϲ καθίϲτηϲιν, ὡϲ ἔχει τὸ Τρύφων βλάπτει, Τρύφων φιλεῖ. δ’ ὂ καὶ τὰ τοιαῦτα οἱ ἀπὸ [*](279 s) [*](Aaovκ. ὲ 1BΒ. Sed redeamus abd hoc excursa ad ea verba quorum enηra. mentionem feci (περιπατεν, τρέχειν, similia) haec cum nominativo coniuncta. sententiam enonfiati absolvunt, nisi quis in eis, quae indicent subiectum ipsum peti, scire velit, quid passionem efθeist, velut φθίνει Θέων ὑπὸ τῆϲ λύπηϲ dici potest. ηualia additamenta si non accedunt, tamen de passione dobitari nequit, quia verbδa perfecta absolutaque sunt sicut etiam περιπατε verbo aliisque ab- solutis non nusquam aliquid addi potest neque vero debet. - cetera autem verba [act tranmitiea] si cum nominstivο tentum iunguntur, non absolvent sententiam, sed semiperfectum sensum effcinnt, ex gr. Τρύφων βλάπτει. quo- circa Stoicihuiusmodi enuntiata absolutis verbis opponentes ἔλαττον κατηγορή- ματα nuencupant.) [*](in ε mutari demonstrare hoc exemplo student etiam Choerobosc. in Theod. I s09,15 B. 831, 9 ~. et schol. Londin. in Dionys. 493, 29 Β., prolato dysseae loco ε 402.) [*](rsseκ. xv Ans. exso. I τὰ προκατειλεγμένα: 279, 10seqq. - Β χωρὶϲ εἰ μ. vide Adn. exeg.ad 19, 1 huius ed. - αὐτοπαθῶν. eft Ϲhoerob. in Theod. B 19, 14 Β. 488.6 O.: θνῇϲκω nίπτω ὀφθαλμιῶ πυρέϲϲω ῥιγῶ φρίϲϲω τρέμω χαίρω: ταῦτα τῇ φωνῇ μέν εἰϲιν ἐνεργητικά, καθὸ εἰϲ 0 λήγουϲιν, τῷ δὲ ϲημαινομένῳ παθητικά, πάθοϲ γὰρ ϲημοίνουϲιν δι’ 5 καὶ αὐτοπαθῆ καλοῦνται, ἔπειδὴ οἶκοθεν ἔχουϲι τὸ πfθοϲ. ergo ita interpretatur Ϲhoer appeiationem ut sigmifScet verbδa, quae iam ipsa (iam in activo genere) passionem denotent st sic potius videtur nomen intellegendum esse, ut signifcet es, quorum sobiecta ipsa patimtnr. vide 288,14 et 21: αὐτοπάθειαν ϲημαίνει, εἰ 278, 16. similiter αὐτοπαθήϲ et αὐτοπά- θεια nominibus utitur Ap., ubi de pronominibδus refenivis loquitυr, quorum per- sonae ipsae pstinntur, velat147, 21. 175.12. 179,15. 6 αὐτοτελείᾳ et ~ αὐτο- τελέϲιν. haec nomina de vαrbis eis, quae nos absoluta vocamus, dicuntur, quta non indigent casu obliquo, sed per se perfecta sunt. cr 116, 11, nbi ῥήματα. ἐλλείπῃ opponuntur. Stoici similiter mmuntiata αὐτοτελῆ et ἐλλιrῆ inter se opponuerunt, vide Diog.Laert.VD q 63.) [*](Ans. emir., msca. scs. is ABb. 1 δέε] δὲ B (προκατηλεγμενα M. εὐεαν B β Β ~ἰτιάϲειε B β 6 τὸ παθοϲ hlig, τοῦ πάθουϲ codd. εἰ edd. q fostasse post αὐτοτελείᾳ intercidit τοῦ ῥήματοϲ (ἀενδοίαϲτον ῦ, ανενδυαϲτον ξ. qua voce inc. fol 74r), ἀνενδοίαϲτα Βb β 7 τῷ] τὸ A |8 ft γε μὴν παρά- εϲιϲ HΙεbode, ου γε μήν η παραθεϲιϲ A, ο6 γε μὴν παρ. Ϲ, ε γε μὴν ππαρ. Β. iebοᾶί coniectnram tortus in interpretatSone secutus est ao b recepit 9 πάντωϲ om CB)

Οὐ μέντοι μοι δοκεῖ βίαιον εἶναι τὸ καὶ ἔνια τούτων τὸν αὐτὸν ἐπέχειν λόγον τοῖϲ προειρημένοιϲ, ὥϲτε μὴ πάντωϲ πλαγίαν ἐπιζητεῖν. αὐτὸ γὰρ μόνον μηνύειν ἐθέλοντεϲ τὰ ἐγκείμενα πάθη ἐρᾷ οὗτοϲ, φιλεῖ οὗτοϲ, ὡϲ εἰ καὶ ἐπ’ ἀναγνώϲματοϲ ἀναγινώϲκει οὗτοϲ, αὐτὸ μόνον τὸ πρᾶγμα μηνύοντεϲ· καὶ ἐν ἀποφάϲει γὰρ ἔϲτι φάναι οὐκ οἶδεν ἀναγινώϲκειν οὗτοϲ. παρὸν μέντοι ἐξεργαϲτικώτερον φάναι οὗτοϲ ἀναγινώϲκει Ἀλκαῖον, Ὅμηρον, οὗτοϲ φιλεῖ Διονύϲιον, οὗτοϲ ἐρᾷ Ἑλένηϲ. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ τύπτειν καὶ τῶν δυναμένων ταὐτὸν παραϲτῆϲαι· οἷόν τε γὰρ φάναι οὗτοϲ τύπτει, ὡϲ εἰ καὶ οὖτοϲ ἠχεῖ ἢ ψοφεῖ, ὅτε καὶ ἐν [*](Asαvν. β 156. At non quasi per im (cont a naturam) ft, εἰ etiam non- nulla rsnsitiva verbδa sine obliqnο casu usu1pantur. etenim afectionem vel acfio- nem tentum subiecti indicantes loquimar φιλεῖ vel ἀναγινώϲκει οὕτοϲ. item οὕτοϲ τύπτει sἰne accnsativο recte se habδet, sicat etiam vetantes loqui sοlemns μὴ τύπτε. aque appsxet huiusmodi verba, si cum casu οbliquο construuontn , n pasnivum gmmus fecti posse non posse, si absolute ponuntur, ηuia ita i aequalis sunt verbis intransitivis.) [*](rssxκ. sτ Ans. exse. 1 ἔλαττον ἢ κατηγορήματα. cr Ammonii in Axistot. περὶ ἑρμηνείαϲ comment. 105 a12 Βr. 44, 33 Βusse, ubi Stoicorum doctrina syn- acfica efplanatur: ἄν μὲν τὸ τοῦ ὀνόματοϲ κατηγορούμενον δέηται προϲθήκηϲ πτώϲεωϲ ὀνόματόϲ τινοϲ πρὸϲ τὸ ποιῆϲαι ἀπόφανϲιν, ἔλαττον ἢ κατηγόρημα λέγε- ται, ὡϲ ἔχει τὸ φιλεῖ καί τὸ εὐνοεῖ, οἶον Πλάτων φίλε. τούτῳ γὰρ προϲτεθὲν τὸ τίνα, οἶον Δίωνα, ποιεῖ ὡριϲμένην ἀπόφανϲιν τν ΤΠλάτων Δίωνα φιλεῖ ad κατηγορήματοϲ nomen vide praeterea 43, 16 hnins sd. cum Adn exeg. - Β μὴ πάντωϲ equaquam. vide Adn. ex. ad 53, 20 hnins ed. - Β-p 404, θ vide Hermanni Mueler de generibous verbi dissertationem 27. - 3 8 Pyee. XVI β 136 270, 23 B.: etiam traneca (icet aδsdute prcerre, cum maxime aliquan emi passonem ipso actκ sgncant, ut asc amat, idle lκget. - Β βίαιον. cfr 327,28. 334, 3. de pron. 89, Β. - 8-10 Prisc. ibid. 271,6B.: et rursus eadem cem cαsibμs fronetpe: amo clemesttαm, nge0 πsertαm. - 8 β err 296, 24-297,1. - 8 ἐξεργαϲτικώτερον. cr 312, 9.) [*](Ans. cmv., mscm. scs. 1m A Bb. I ελαττον η κατηγορήματα A (non ἐλατέον η ϲ, ut legitux in Βekkeri adn.) et in ng A , ἐλάττονα κατηγορήματα sine ί ϹRb. in optimi codicis lectione ὲλαττον non declinatur, sicut πλέον et ἔλαττον ente numerorum nomas. cfr eliam περὶ τῆϲ τῶν ῥημάτων ϲυντἀξεωϲ κατὰ τοῶϲ παλαιούϲ(C.Lascsrisopusculum)An.Hachm.H 313,10: τὰ μὲν αὐτοτελῆ καλεται κατηγορικά· τὰ δὲ μὴ ὄντα αὐτοτελῆ λάτον ἢ κατηγορικά | 2 καταγινομένων om A , add A μὴ om CB πάντων Ϲ, vocem om B 3 κα om CB 4 ἐπέχειν] ν om A. , add A β Βλ μηνύει A. Γ 7 post πραγμα in A. ουτοϲ legitur. sed inductum β 8 εξεργαϲτικοτερον A. , corr A ουτωϲ A. Ἀλκ ῖον αλκεων A, τὰ Ἀλκαίου CΒb. e~ 297,1 1 post ΑἈἈλκαίου add κε Bb μηρὸν] μρου codd. et edd. eft 297,1 1 10-11 κᾶὶ ACBb ῇ 11 εόπτειν A. Ϲ. τύπτει Bb ente τῶν add ἐε B ταὸτὸ B 12 prius οὕτοϲ] ουτωϲ A. ψοφεῖ] ψόφον ποιὲ A Ϲ, quod interpretandi cansa adscriptum erat ad genuinam lectionem, quae restituta legitur in Bb)

Ἔϲτιν οὖν καθολικώτερον φάναι ὡϲ τὰ πρὸϲ εὐθεῖαν ϲυναρ τώμενα τῶν ῥημάτων, οὐκ ἀπαιτοῦντα πλαγίαν πτῶϲιν, οὐδὲ παρακειμένην [*](280 s) ἕξει παθητικὴν προφοράν· τά γε μὴν πλαγίαν ἀπαιτοῦντα πάντωc [*](283 b) καὶ εἰϲ παθητικὴν τὴν ἐνεργητικὴν διάθεϲιν μεταϲτήϲειεν, ϲυμπαρα λαμβανομένηϲ γενικῆϲ μετὰ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ, δέρομαι ὑπὸ Τρύφωνοϲ, τιμῶμαι ὑπὸ Θέωνοϲ. Καὶ αὕτη μὲν μόνη ἐϲτὶν τῶν ἡ ϲύνταξιϲ· τῶν γε μὴν ἐνεργητικῶν ἐϲτιν καὶ γενική, οὐ ϲυνούϲηϲ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ, ὡϲ τὸ κυριεύω ϲοῦ, καὶ δοτική, ὡϲ τὸ παλαίω ϲοί, καὶ αἰτιατική, ὡϲ τὸ τιμῶ ϲέ.

Ἡ δὴ προκειμένη ϲύνταξιϲ αὐτάρκηϲ καταϲτήϲεται τοῖϲ προαιρουμένοιϲ [*](c. XXXII.) ἁπλούϲτερον τὰϲ παραδόϲειϲ τῶν λόγων παραλαμβάνειν· [*](Aaovκ. β 1ὲ7, ln universum dici licet, quaecumque verba cum nomina- tivo construuntur neque obliquum fagtant, passivis formis carere, obliquum vero fagitantia etiam in passivum genus fecti additis genetivο et ὑπό praepositione. qua constructione sola paesium verbum utitur, cum activum genetivοs nudos vel dativοs vel accnsafivοs adiunctοs babeat.) [*](Asovν. β 1838. Haec quae exposuimus sufhcimt eis qui nihil accipere cupiuntnisisimpliciterusum traditum eis autem,quidiligentissime constructiones orationis persequuntur, restet ut inquirent, quaenam vειbδs cum genetivο aut dativo aut accusativo iungantur et qnae habeat usus singulorum casuum caonas.) [*](τxsτκ. er Ans. sxao. 7 - 12 Prisc. XVII S 187 271, 7 E: qκae sero acu egen4 olιquts caaἔms, ea uec ppassisα habeant, u4 spiro, eleo . . . a4 quae coen coebus et franstise dicentur, ... habent et passiea, u4 μerio rχpofem, quen actum elle inferpretαndo, ln quen t, μαct eerδuum paseeum: μerior α te.) [*](Ann. cmv., ninom. scs. im A Bb. 1 επαγορευϲει A. , corr A 4 τὸν λόγον b cum Sophiano, τῶν λόγων codd. B τὸ] τφ Bb καὶ] τῷ B 7 ϲυναρτο- μενα A. , corz A ψ Β ante οὐκ add κε B B 8 παντωϲ bis in A, sed semel uncis inclusam β 10 vἡν ἐνεργητικὴν add hlig μεταϲτήϲειεν A Ϲ quod ser- vazi potest inserto accusativo obiecti (ad ὄν conionctionis omissionem vide Adn ex. ad 64, 4 huius ed.), μεταϲχηματίϲεται h, μεταϲχηματιϲθήϲεται b cum 11 pro προθέϲεωϲ in A. legitur πρὸ et supra scriptum θ Γ δαίρομαι CB 12 - 13 αὕτη-ϲύνταξιϲ]rectiusHerodianus in excerptis eod. Βar.72 AῦII272,17 παθητκὰ μετὰ δοτικῆϲ ἢ μετὰ τῆϲ ὑπό προθέϲεωϲ μετὰ γενικῆϲ, οἰον τύπτομαί ϲοι τύπτομαι ὑπὸ ϲοῦ. sed noli dubitare quin Ap. tradita scripserit β 12 ἐϲτι μόνη B 13 ἐϲτιν om )B 18 -1B γενικη-δοτικη -αιτιατικη A, γεικῇ-- δοτικῇ -αίτιατικῇ Bbδ. sed in adn. Βekker fortasse nominativos scribδendοs esse censet conlato 286, 25 16 δὲ b, δὲ AB τοῖϲ προαιρουμένοιϲ Ab, τῷ τοὺϲ προαιρουμένουϲ ΟB 17 λαμβάνειν CB)

Α μὲν οὖν ἐκ τῆϲ εὐθείαϲ ἐγγινόμεναι δράϲειϲ ϲχεδὸν ἐπ’ αἰτιατικὴν [*](De verbis quae accusativum poscunt.) ἅπαϲαι ϲυντείνουϲιν, παρυφιϲταμένου καὶ τοῦ ἐνεργοῦντοϲ καὶ τοῦ τὸ πάθοϲ ἀναδεχομένου, ὡϲ ἐν τῷ δέρω ϲε, τύπτω ϲε, τῶν παθόντων [*](281 s)  κατὰ παθητικὴν ϲύνταξιν ἀνθυπαγομένων εἰϲ εὐθεῖαν τῶν τε [*](284 b) δραϲάντων εἰϲ γενικὴν μετὰ τῆϲ ὑπό, ἐγὼ δέρομαι ὑπὸ ϲοῦ· καὶ διὰ τί μετὰ τῆϲ ὑπό, ἐν τοῖϲ ἑξῆϲ εἰρήϲεται. Ἡ δὲ προκειμένη ϲύνταξιϲ, κἂν ϲωματικῶϲ τὰ τῆϲ ἐνεργείαϲ ϲημαίνῃ κἂν ἔτι ψυχικῶϲ, ὡϲ εἴπομεν, μιᾶϲ καὶ τῆϲ αὐτῆϲ ϲυντάξεωϲ ἔχεται. καὶ ἐπεὶ πολλαχῶϲ ἔϲτι τὸ διατίθεϲθαι, πλεῖϲτοι καὶ τρόποι παρακολουθήϲουϲι τῶν ῥημάτων κατὰ τὰϲ ἰδιότηταϲ τῶν ἐνεργειῶν.

εἰϲὶ μὲν γὰρ ϲωματικαὶ διαθέϲειϲ αἱ τοιαῦται, τρίβω ϲε, νίπτω ϲε, ῥήϲϲω ϲε, ἕλκω ϲε, βιάζομαι, [*](Aaovν. β 159. Prope omnes actiones quae a nominativo profciscuntur per- tinent ad accusativum. passivo autem genere si loquimar, ei qui passi sunt ii nominativum transeunt, contαa qui egerunt transeunt in genetivum cum ὑπὸ praepositione coniunctum. ac sive ad colpus sive ad animum attinet actio, una eademque consructione utimar. sed cnm moltiplices variaeque actiones sint, species quoqne vefborum plurimae eis respondent.) [*](Aaovκ. ψ 1θ6. Hnumerantur abo Ap.verbaquae actionesadd corpusvelanimu) [*](asτrm. er Ana. exso. 7 - 11 Priee. XVII e 189 271, 29 Β.: cetera ommια, nsi sin4 αcquietieα ee αequtperanttα vel superemnmmtα ee sub4ectα, a omtα- αso actum fronsitise ad Honines μαeemtα add nccωsatiεos comsfruuutur, cum etrα- qu4e supponatur persono tam agentis quam pαtemts, t doceo te, docet a te. nam ts, qul pαttur, t sgmdicαtoe pαseea troas er αccusοιeun, qul ad sc pεtιneὸa4, cum αc4euem proμereὸαfur verὸμm, t nomnαtieum αdtnctum paseeo, qui βn ipso serbo infeegιtur, etiam si nen αpeponotur, contra sero nomineficum agentis ia αblαtiesenm, u4 eradio fe, erudior a te. 16 ἀνθυπαγομένων. v. Adn. crit. 12 εἰρϲεται: quod feeitfort. in liba V paαtedeperdita. -16-p 466, 5 Prisc.l.l. 272.9 B. Pgrδorum alra ad corpus, ala ad animam,aea ad urrumqεe, αhα add extrinsecus αccdenta pertinent: ad coεpuε: lαpo te, (odeo, vulnero,) [*](Anx. mr., msca. sca. m A Bb. 1 ἀκριβείαϲ] fol 74v A. Ao ng: περί τῶν τη γενική καί δοτική ϲυνταϲϲομενων καί τι τούτου τὸ σιτίον d 2 γεικὴν om 2 B καί του τὸ αιτιιον A. A supra add τι inter καί et του atque του inter του et τὸ 1 4 κἀπὶ A βb 1 γινόμεναι CB. Schoemann mavult ἐκγινόμεναι vel γινόμεναι sed ἐγγίνεϲθαι saepe nibil eliud signifcat quam feri, exsistere, ut 15, 28. 143,17. 180, 25 lϲχεδὸν om A. , add A ἕε CBb 9 παθόντων] παθῶν τῶν A 16 ἀνθυπαγομένων] ἀνθυπάγεϲθαι, quod apud Ap. modo responsionem, oppositionem, modo embstitutionem signifcat, hic in- teleginequit. fontasseἀνθυπαλλαϲϲομένωνscripsit: nam οἴ παθόντεϲetοίδράϲαντεϲ ita permutanturin passivaconsructione, ut illi in nominativum, hi in casum obli - quum anseant τε] δὲ CB β 11 καὶ om CBb 12 post τί add δὲ CBb post ὁπό add προθέϲεωϲ CB ἐν τοϲ om CB 13 ϲωματικῶϲ] posterius ω in ras A 14 κᾶπεὶ A3CB b 16 ἐνεργητικῶν B ϲωματικωϲ A ng 1 1 ριϲϲω A. , corr A2)

Καὶ τὰ προαιρετικὰ δὲ τῶν ῥημάτων τὰ τῆϲ διαθέϲεωϲ ἔχει ϲυντείνοντα κατ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν ἐπὶ πάντα τὰ πρόϲωπα, ὦν ἐϲτιν καὶ ἐλλείπῃ, εἰ γένοιτο ἐκ πρώτου πρὸϲ δεύτερον καὶ τρίτον ἢ ἐκ τρίτου πρὸϲ δεύτερον καὶ πρῶτον· ὅπερ ἔϲτιν ἐπιτομώτερον φράϲαι, εἰ ἐν διαβάϲει εἴη τὰ τοῦ προϲώπου. τὸ γὰρ βούλομαι προαιροῦμαι ἀναγινώϲκειν οὐ δέεται τῆϲ προϲδιαϲτελλούϲηϲ ἀντωνυμίαϲ, ἐπεὶ δυνάμει ἐν αὐτοπαθείᾳ ἔχει τὰ τῆϲ ϲυντάξεωϲ (ἐπεί τοι [*](Aanvκ. β 161. Htiam verbοa voluntatis iunguntur cum accusaivo earum personarum, quarum indigent [quippe quas upsa πe indieeat], si actio trmsit a prima ad secundam vel tertiam le. g. βούλομαί ϲε γράφειν vel β. αὐτὸν γράφειν, au4 a5 secede ad primam ve fortiam, aut ab tertia ad secundam vel primam. βούλομαι φιλολογεῖν enim et similia non postulant accusativum pronominis, quo personae sffcientis et eins qui affcitur distinguantur, quia hic eadem persons εἰ sfθcit et affcitur. nam plena hninmodi enuntiatorum forma erat βούλομαι ἔμαυτὸν πλουτεῖν, id est afθciοr desiderio divitiarum.)) [*](rssxm.sr Ans. exso. 1- 2 ad ὅϲαι mente supylendum ἐνέργειαι vεlἐνεργειῶν ἀποφάϲειϲ. ψυχικῆϲ διαθέϲεωϲ pendet ex ὅϲαι: qu4o4 αctenes eius gemεrs, qnod αὸ anima procEcitur, eontaentmr adque oeutome. sd ἐπί τι subaudiendum (nisi adiciendum) πρόϲωπον conl. lin. Β. ad totum autem enuntiatum relativum, si- cut ad ὁμοίωϲ καὶ αἰ ϲεπτκ. παραλ. ϲυντdξειϲ, ex antecedenfibus cogitando addi dεbεt αἰτιατικ ϲυμφέρονται. - 1 ξ Prisc.l.l. 274,17 HL.: suseectiea eἅem sel epiaativat: suspίcοr, optor, arδifror, existimo, seor. Θara l. l.: ἔτι εἰ ὑπονοητικὰ καὶ δοξαϲτικὰ γνωϲτικά, νοῶ, κρίνω, οἴδα, οἶομαι, ὑφορῶμαι. Lanc. l. l.: ἔτι τὰ ἐπινοητικὰ καὶ δοξαϲτικὰ καὶ γνωϲτικά, οἴομαι καὶ οἴμαι, ὑπολαμβάνω, ὑφορῶμαι, δοξάζω, νομίζω. 4- 10 Prisc. ibid.p274,23Β.: Polsntatem quoque stgmcantiα accusαtiεo cemuumguntur cum iafseo atriuz εerbd volo te currere, eimiiter studeo, propero, cupίo, af ecto, estimo. Θara l.l. ἔτι εἰ προαιρετικά βούλομαι, προαιροῦμαι, ἐθέλω. Apud Lanc. deest haec classis. - ἂ- 6 ὦν - ἔλλειπ. e 8 eb δέεται - ἀντωνυμίαϲ: me fαgtant λαec emftα4α, u4 ad verδμm εolunfatas et intieum aedat εfiam pεememnen, quod detinguat personas efHcεntis et affecti.) [*](Ans. cur., masos. scs. 1m ACBb. 1- 2 ὅϲα et ϲυντείνοντα CB || 1 υπονοια A atque etiam A ng: καί οϲαι ἐν υπονοια ψυχικηϲ διαθεϲεωϲ, CΒb ἐuινοίᾳῳ (vide Prisc., Gazam, Lanc. in Testim.) β 2 post ὑπολαμβάνω add ιε C 4 AP ng καί τα προαιρετικα τῶν ῥημάτων ἔr b cum Sopbismo, ἐπεὶ codices πρόϲωπα hlig probantibus Schoemanno εἰ Eayserc, ῥήματα codd. εἰ edd. . ante ὡν add καί A, sed ipsa pr. m. induxit 6 ἐλνειπ A, ἔλιππ CBb mle δεύτερον add γὲ CB5 Hekker in adn.: post εocem τρίτον excifese εi- dentur 5 ἐκ δευτέρου πρὸϲ πρῶτον καὶ δεύτερον vοlebst καὶ τρίτον]. ac iem Rlebode adnotavit: ϲωϲ λείπει 5 ἔκ δευτέρου πρὸϲ τὸ πρῶτον καὶ τρίτον. at Θka L 5 recte emmset haec ab Apollonio ipso omitti potuisse 1 7 εἰ in res A 8 τὰ om CB 8 προϲδιαϲτελλούϲηϲ CΒb, προδιαϲτελλουϲηϲ A. vide Adn. ex. . 10 ππεί-ϲυντάξεωϲ om Ϲ ἐν αὐτοπαθείᾳ] αὐτοπάθειαν B)

Ἐν τοῖϲ γοῦν διαβιβαζομένοιϲ προϲώποιϲ ἀνάγκη τὸ ἀντωνυμικὸν ἐγγενέϲθαι, βούλομαί ϲε γράφειν, βούλομαί ϲε Διονύϲιον φιλεῖν· εἰ γὰρ μὴ τῇδε γένοιτο, πάλιν ϲυνδραμεῖται τὸ ἀπαρέμφατον τῷ βούλομαι καὶ οὕτωϲ ὡϲ αὐτοπαθὲϲ ἔϲται, ϲυμπαραλαμβανομένηϲ [*](286 b) μὲν τῆϲ ἐμαυτόν ἀντωνυμίαϲ, ἐὰν καὶ τὸ ῥῆμα [*](283 s) ἐπὶ πλαγίαν φέρηται, οὐ ϲυμπαραλαμβανομένηϲ δέ, εἰ μὴ τῇδ’ ἔχοι. τοῦ μὲν προτέρου ἐϲτὶν τὸ γυμνάζω ϲέ βούλομαι γυμνάζειν ἐμαυ τόν, δέρω ϲέ βούλομαι δέρειν ἐμαυτόν· τοῦ δὲ δευτέρου ἐϲτὶ πλουτῶ ἀδιαβίβαϲτον, ἐξ οὗ οὐ πάντωϲ ἐπιζητήϲει τὸ βούλομαι πλου τεῖν ἐμαυτόν, ἀλλὰ καὶ χωρὶϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ. ταὐτὸ καὶ ἐπὶ τοῦ βούλομαι περιπατεῖν καὶ τῶν ὁμοίων, ὥϲτε ϲυνάγεϲθαι τὸ ἐκ μὲν τῆϲ προτέραϲ ϲυντάξεωϲ πάντωϲ ἐπιζητεῖν τὴν ἐμαυτόν ἀντωνυμίαν (ὡϲ ἐν τῷ βούλομαι βλάπτειν, βούλομαι φιλεῖν), οὐ μὴν ἐπὶ τοῦ περιπατεῖν, τρέχειν καὶ τῶν ὁμοίων.

Ἴϲωϲ τιϲ οἰήϲεται τὸ βούλομαι, προαιροῦμαι, θέλω, τὰ τούτοιϲ ὅμοια ἐπ’ αἰτιατικὴν πτῶϲιν μὴ φέρεϲθαι, τά γε μὴν ϲυμφερόμενα ῥήματα. ἔϲτω γάρ τι βλάπτω ϲε, γράφω ϲε, ἀφ’ οὐ ἂν γένοιτο θέλω ϲε βλάπτειν, θέλω ϲε γράφειν, ὥϲτε τῶν ἀπρεμφάτων εἶναι τὴν ϲύνταξιν, μὴ τῶν ἐγκειμένων ὁριϲτικῶν. καὶ ἔτι ἐξ ἐκείνου πιϲτώϲεται, ὡϲ τὸ ἀκούειν ἐπὶ γενικὴν φερόμενον· δι’ ὃ καὶ ἕνεκα τούτου πάλιν τὸ θέλω ἀκούειν Διονυϲίου γενικὴν ϲύνταξιν ἀνεδέξατο, ἕνεκα τοῦ τὸ ἀκούω ἐπὶ γενικὴν φέρεϲθαι.