De constructione

Apollonius Dyscolus

Apollonius Dyscolus. Apollonii Dyscoli Quae supersunt. Vol. 1.2. (Grammatici Graeci, Volume 2.2). Uhlig, Gustav, editors Leipzig: Teubner, 1910.

Ἐπεὶ οὖν ἐδείχθηϲαν ἀϲύνθετοι πληθυντικαὶ ἀντωνυμίαι κατὰ [*](c. XXXI.) τὸ προειρημένον τήρημα, φέρε καὶ εἰϲ ἐντέλειαν τοῦ λόγου περὶ τοῦ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ διαλάβωμεν, ἐπεί τινεϲ οὐδὲ κατ’ ὀλίγον ἐνδοιάζουϲιν ὡϲ παρὰ τὸ ἡμῶν καὶ τὸ ἔδαφοϲ τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ ἀπετελέϲθη. οἶϲ ἄν τιϲ ϲυνηγορήϲειεν μαρτυρόμενοϲ καὶ τὸν ἀπὸ τῆϲ φωνῆϲ λόγον καὶ τὸν ἀπὸ τοῦ δηλουμένου, εἴγε παντὶ ϲυνθέτῳ τὸ τοιοῦτο παρακολουθεῖ. — ἐν γὰρ τῷ μιϲογύνηϲ καὶ τὸ μιϲεῖν ἔγκειται καὶ ἡ [*](Aaαvκ. β 161. Muno ut disputatio de pronominum constructione absolva- tur, disseramus eiam de ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ vocibus, quae quin ex ἡμῶν, ὑμῶν pronominibδns et ἔδαφοϲ nomine composita sint, nonnulli minime dubitmmt. ac frmari haec sententia videtur et forma vocum et signifcstione. ommis emdm. compositio ex his duobus indiciis, foma εἰ i, dmoscitnr, nec licet compositam appelare vocem, in qua slterurum deest - velut ϲκυτεύϲ, quamquam inest etiam) [*](αxsrκ. er μns. sxxo. 4 eft psrsphrasis Diadis a HSεkkero edita p 732: ἑαυτοὺϲ εὐτρεπίϲαντεϲ. - ὃ peMfqam demonsvam est compomt no3 posse εemό- mna prsenπalia pluratieα. 6 τήρημα ut τήρηϲιϲ etiam 143,4. 7- p2Β6θ,4 τινὲϲ-ϲχήματα. cfr de pron. Β1,1Β: τῆϲ αὐτῆϲ ζητήϲεωϲ (ut τηλικοῦτοϲ, τοιοῦτοϲ) τυγχάνει τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ δαπέδου ἐδάφουϲ κατά τιναϲ ἐγκειμένου. Α0 I 398.32 (Epimer. Hom ): τηλεδαπόϲ ὄνομα ἐπιθετικόν. τινὲϲ δ’ ψήθηϲαν τὸ ἔδαφοϲ ἐγκeϲθαι. ὀλόγωϲ. παραγωγὴ γάρ ἔϲτι διὰ τοῦ δαποϲ κε ἐπ ἔθνουϲ τθεται. EM 56, 44 τηλεδαπόϲ: οὐχ, ὤϲ τινεϲ, ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . ἀλὰ παραγωγόν ἐϲτ . . . ὡϲ ἡμέτεροϲ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ. Eustatb. ad Φ 454 1246, 22 H.: γίνεται δὲ τὸ τηλεδαπόν ἀπὸ τοῦ τῆλε καὶ τοῦ ἔδαφοϲ . . . τοιαύτην δὲ παραγωγὴν ἔχει καὶ τὸ μεδαπόϲ καὶ ἀλλοδαπόϲ. idem ad γ 74 1457, 54: ἔν τῷ ἀλλοδαπόϲ . . . ἔγκειται τὸ ἔδαφοϲ . . . τοῦτο δὲ οἴ παλαιοὶ παρέλκουο καὶ ἐϲ τὸ ἡμεδαπόϲ. Apoll. Soph. sub τηλεδαπόϲ: πόρρωθεν καί ἄλου δαπέδου καὶ (scr. ) dλλου ἐδάφουϲ. fslssm opinionem videatur eliam Βerodianus secutus esse, quia in eis, quae ex Herodiεni Hibro προτάϲεων excerpta semi in schol. A. ad 2657.hoc quoque legitur de ποδαπόϲ:ἔπἔγκειται τὸ ποῖοϲ τῷ δαπέδῳ. sed haec verba abo epitomstore adlecta esse recte Lentsius censet Herod. B 907,13 adn.,) [*](μns. emmr, msca. scs. im AL. Bb. 1 προφορὰ] πρὸ in res A β 3 οτρυ- ναντεϲ ἄ , αρτυναντεϲ A β B ἐδείχθηϲαν] ἰ δείχθηϲαν L ἀϲύνθετοι] αἰ ϲύν- θετοι codd. et edd., corr HSchneider comm. 53 ec Stadmneller. OSehneidec mus. rhen.lIΙ (1845) 451 scripserat ἡπλέγχθηϲαν αἰ ϲόνθετοι conl. 158,4 hlig voluerat ἀϲύϲτατοι ἐδείχθηϲαν αἰ ϲύνθετοι. post ἀϲύνθετοι HSchneider addi ult αί, quo non opus 6 ϲυντελειαν A. , εντελειαν A β 7 καὶ ὑμεδαπόϲ om L , διαλαβομεν ἄ , corr A ( διολάξωμεν C 8 ενδυαζουϲιν A , corr A β 8 ϲυνη- γορήϲειεν A et abinea ν θnsli b, ϲυνηγορήϲοι LΒ, cυνηγορήϲη C μαρτυρό- . μενοϲ ABb, μαρτυρούμενοϲ A, προϲμαρτυρόμενοϲ L. 1 10 λόγον] fol 44r A. τοιοῦτο A Lb, τοιοῦτον B β 11 τῷ] τὸ A μιϲογυνηϲ ex μιϲεγυνηϲ rasura factum in A. ἡ] τὸ L)

255
γυνή, καὶ ἐν τῷ φιλόπονοϲ τὸ φιλεῖν καὶ ὁ πόνοϲ. οὐ γὰρ τὰ ἐν μιᾷ λέξει ἁπλῇ πλείονα ϲημαίνοντα ϲύνθετα, ὡϲ ἐπὶ τοῦ τοξότηϲ, ϲκυτεύϲ, κἂν ἐνέργειαν ϲημαίνῃ τὴν τοῦ τέμνειν, εἰ μὴ καὶ τὴν φωνὴν προϲλάβοι ἐν τῷ ϲκυτοτόμοϲ. — ἐντεῦθεν τὸ Ἀρίϲταρχοϲ καὶ τὰ [*](187 b) τούτῳ ὅμοια κύρια ὄντα πρὸϲ ἐνίων οὐ κατηριθμεῖτο εἰϲ τὰ ϲύνθετα, [*](188 s) ὅγι μὴ καὶ τοῖϲ δηλουμένοιϲ ἐκέχρητο. ἀλλ’ ἐπί γε τούτων ἐδείκνυτο ὡϲ ἡ πρώτη ϲύνθεϲιϲ ἐπεκράτει, καθὼϲ ἔχει τὸ [*](is secendi, compositum non est, quia foma synthetica deest stque nomdna propria, quae est Ἀρίϲταρχοϲ εἰ similia, abd nonnullis non adnumerabδsntur com- positis, quia vi compomitorum erent. alin his nominibus propriis non posterioc sensns ususque, sed principalis is apud plerosque grammaficos inre praevlllebat, ut compositis es sscribδerent. iam cum ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ urumque inἅicium. compositionis habδere videantur, nibil obstat quin composita nuncupentur.) [*](et quid revαs senserit technographus, eomoscimus ex reliquiis catholicae apud lo. Mlex. 25, 27 Ι p478.26 Lix): ἀπὸ τῆϲ μῶν καὶ ὑμῶν ἐγένετο ἔθνικὴ παρα- γωγή, ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδrπόϲ, ατινεϲ ὠξύνθηϲαν τῷ χαρακτῆρι τῶν ὁμοίων, τοῦ ἀλλοδαπόϲ καὶ παντοδαπόϲ καὶ τηλεδαπόϲ. (c r Arcad. 76,16 Schm.) impugnasse compositionem iam Hpaphroditum radit schol. Tοεol.et V se Τ 324 ἀλλοδαπῷ: παραγωγὴ, οὐ ϲόνΕθεϲιϲ, ὡϲ φηϲιν Ἐπαφρόδιτοϲ vg.44 Luenmmm). etiam L 37,37 sub ἀλλοδαπῷ agnoscit παραγωγὴν. (contrariam sententiam eis qnae illic legantur praemittit EM 68.1 sub ἀλλοδαπῆϲ καὶ ἀλλοδαπόϲ.)) [*](rzsτε. xv Ans. exse. 4 noli in ἐντεῦθεν ofendere, quia ad proxime ante- cedentia referri nequit. referendum est ad lin.10 sntec.pag. videArgum. - 5B οὐ κατηριθμεῖτο εἰϲ τὰ ϲύνθετα. cvr schol.Mrc.ad Dion.Thrac.379.4 Hgψ.: ὡϲsερ ἔπὶ τῶν ἄλλων εἰδῶν ἢν τινα φωνῇ μόνῃ καὶ οὐ ϲημαινομχῳ παρηγμένα, καὶ λέγομεν ὅτι τὸ Εὐριπίδηϲ καὶ Ἡρψδηϲ φωνῇ μόνῃ καὶ οὐ ϲημαινομένῳ πατρωνυμικά ἐϲτ . . ., οὕτω καὶ ἐπὶ τῶν ϲυνθέτων· τὸ μὲν γὰρ μιϲάνθρωποϲ κυρίωϲ ϲύνθετον, τὸ 5ὲ Ἀγαμέμνων καὶ Φίλιπποϲ καὶ Διόϲκοροϲ καί Ἀρίϲταρχοϲ καί ἁπλόϲ ὅϲα ἐϲτν ἐν sυρίοιϲ ϲύνθετα φωνῇ ϲμόνῃ)καὶοὐϲημαϲίᾳ τὴν ϲύνθεϲινἀνεδέξαντο.-- 6 ὅτι μὴ hic non, ut saepe apud Apollonium, idem valet atque εἰ μή, sed signi- fcat quta nen. μή apud indicativum enuntiati cansslis etiam 31, 26. 206, 22. 209, 27. 263, 9 et 15. 312,1. de adv.171, 23; stque ἐπεὶ μή 129, 26. de pron. 70, 24, de adv. 134, 24. - ἐδείκνυτο: in libro περὶ ϲχημάτων vεν περὶ ϲυνθέτων, qui de coni. 229.12 penfeeto tempore citatux, de pron. 32, 9 futuro: εἰρήϲεται μὲν οὖν ἐντελῶϲ ἐν τῷ περὶ ϲυνθέτων ἡ αἰτία τῆϲ ἀϲυνθεϲίαϲ (scil pronominum ’cum nominibour).) [*](Ans. emr., msom. som. 1m A Ι,)βb. I post φιλοπονοϲ in A. καί exesum ὁ] τὸ β 1 -2 oὁ γὸρ -ἄπλ om i-, edd L β 2 πλείονα] fSl11οv L || Β ϲημαίνῃ] posterius η in ras A i 4 προϲλfβοι ἐν] προϲλάβοιε L, προϲλάβοιεν ἐν |τῷ] τὸ A 1post ἐντεῦεν in A. duee vel tres litterae erasae, fortasse καὶ, quod hic peraptum est. ΒStadmneller voluit πfλιν τὸ om L 1 αριϲταρχοϲ dividdt A , ἀρίϲταρχοϲ A β 5 τοότων B καταριθμειται A. , corr A β 6 τοιϲ raeura factum ex τουϲ in A δουλουμενουϲ A ~, corr A εκεχρητο .. in ng habet ab A επει A. β post τὸ add τοῦ L)
256
  • ἀρίϲταρχοϲ Ζεύϲ
  • παρὰ τοῖϲ περὶ Βακχυλίδην {XII 58 Blass.3, fr. 52 Bergk4}, καὶ οὐχ ἡ ἐξ ὑϲτέρου γενομένη ϲυμβολικὴ μετάθεϲιϲ. — ἐγκειμένων οὖν καὶ τῶν φωνῶν καὶ τῶν ϲημαινομένων ἀκώλυτον τὸ φάναι ϲύνθετα τὰ ϲχήματα.

    «Ἀλλ’ ἔδει», φαϲίν, «αὐτὰ βαρύνεϲθαι, καθὼϲ ἔχει τὸ ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ, εὔτειχοϲ». τὸ τοιοῦτο δ’ οὐ ϲυνεκτικόν· ἰδοὺ γὰρ καὶ ἐπ’ ἄλλων ϲυνθέϲεων διάφοροι τόνοι ἐγένοντο. ὀξύνεται τὸ εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, ἀλλ’ οὐκέτι τὸ εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ, καθὸ τὸ η ἔχει παρεδρευόμενον. [*](Aaαvκ. 1θ2. ,,At debebεnt inquίunt - ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ bary- tona esse, si composita essent, ut ἄξιφοϲ, δύϲριγοϲ barytona sunt quod argu- mentum non plene expedit rem, οἱ dubitatio nulla relinquatur. nam variat accentus compositorum non solum in ἧϲ sed etiam in oc desinentium, velut) [*](rssτκ. sτ Ans. exso. 1- 2 loco supra laudato Βaccbylidis in papyro legi- tur βωμοναριϲταρχουδιοϲ. cfr Athen. II 99 b, qui ipse quoque hunc usum. festatur, sed ad alium refert auctorem: οἴδα δ’ ὅτι καὶ Ϲιμωνίδηϲ που ὁ ποιητὴϲ ἀρίϲταρχον εἰπὲ τὸν Δία καὶ Αἰϲχόλοϲ τὸν Αἴθην ἀγηϲλαον. (vide stiam quos Hekkerus ut similis usus testes laudat Hesych. emb ἀγεολαοϲ et ἀγήϲανδροϲ et Cεllim. Lav. Pallad.130 et Eustathium ad I. Β25 p168.11 .) ad τοϲ περὶ Β. eft Lεhrs qu. ep. 2 et de coni. 177,5: τοῖϲ περὶ τὸν Ἄλκεον. - 8 48 ὑϲτέρου γενομένη ϲυμβολικὴ μετάθεϲιϲ. Schoemsnn Hed. 78. dfe aν ~beenEunft be- ruhemde spatere ἔberragug des ἄνamems ohne Edeecλ4 as fae urprungEiehe Eedeutunπg. eft 314,6 ubi Ἐπίκουροϲ, si proprium nomen est, dicitur υμβολικῶϲ positum esse et additur: ἡ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ πρώτη ϲύνοδόϲ ἐϲτι κατὰ τὴν ἐπιθετικὴν προφοράν, ϲυμβολικώτερόν πωϲ μετατεθειμένη. et de pron. 32, 13: τὰ ϲυντιθέμενα τῶν λέξεων τὸ ἴδιον ϲημαινόμενον φυλάϲϲει, ἐάνπερ μὴ ϲυμβολικῶϲ λαμβάνηται, καθάπερ τὰ κύρια. nomina propria ϲύμβολα ab omnibus accepta eorum hominum sunt, qui sic nominantur. - 6 eft de pron 31,14: ἐβαρύνετο ἆν (scil τὸ ἡμεδα- πόϲ καί ὑμεδαπόϲ) ὁμοίωϲ ποϲ τὸ φυλάξαϲιν οὐδετέροιϲ, ἄϲτεφοϲ, εὔτειχοϲ, δύϲριγοϲ, εἰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ· εἰ δὲ παρὰ τὸ δάπεδον, ὁμοίωϲ τῷ εθτεκνοϲ, εὔμετροϲ, εὐπρὁϲωποϲ (alia nomina ex τεῖχοϲ nomine derivata, quae in οϲ desinunt, congessit Lobeck Perslip. 245. ad δύϲριγοϲ vide efnsdem Phryn. 420). 6 ϲυνεκτικόν de argumento omnia, quae ad demonstrand8m aliquam rem opas sunt, complectente cfr 189.15. de adv. 141.21. 181,16 et ubi super- lativus vocis invenitur synt. 119,16. 201,15. 231.13. de pron. 34, 18. de adv. 182, 9 - 7 8 in eis quae Lentxius ex compluribus fontibοus doctrinae Βero- disneae congesta inter fragmenta prosodiae catolicae 80,26 81,9 recepit, in- vεninntur etiam haec quattuor epitheta: εὐτελήϲ, εὐειδήϲ, εὐμήκηϲ, μεγακήτηϲ.) [*](Ans. aur., msοx scs. m AL. Bb. 1 αριϲταρ et χ supra ρ in fne versus A, ἀριϲτάρχου LCΒ, ἀρίϲταρχοϲ b quod iam Sylburg commendaverat. sed corlsto Hacchylidis loco in papyro Londinensi fortasse scribendum ἀριϲτάρχου Διόϲ 2 post καὶ rsεura unias litterae in A B 2 - B οὐχ ἡ] ουχι A, B sine negatione 3 γενομενη A , ϲ add Βni A γινομένη L |μεταθεοιϲ in ras A, A utten- tagio idetur scripsisse μετάληψιϲ. μετάθεϲιϲ defenditur μετατεθειμένη pstticipio 314, 9 β 4 ακολυτον A. Β φαϲίν Ab, φηϲίν LCB dξιφοϲ Ab, εόξιφοϲ 1.B β 6 δόϲριγοϲ om LB εὔτειχοϲ] A videtur υ pro n scripsisse, corr A. vide Testim. |τὸ τοιουτο in A rasura factum ex τω τοιουτω, ν pronomi adiciunt LB ϲυνεκτκόν] εκτκόν in res L 7 εὐτελϲ A, qui η in raa hebet ab A.et B(ἑντλϲ Lb. εdε Teetin. Β ευηδηϲ A. ἔχει]tol111r L)

    257
    τί οὖν ἐμποδίζει τὸ φάναι· τὰ παρὰ τὸ ἔδαφοϲ ϲυντι ὀξύνεται, καθὸ καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ἐν τῷ κακοεργό ὑπουργόϲ, εἰ μὴ τὰ ῥήματα προϋπέϲτη, λέγω τὸ ὑπουργῶ καὶ τὰ ὄμοια. — «Ἀλλὰ κοινά», φαϲίν, «αὐτὰ ἔδει εἶναι.» πρὸϲ ὃ ἔϲτιν πάλιν φάναι ὡϲ ἅποξ εἰ δέδοται ἡ ὀξεῖα τάϲιϲ, ϲυνδοθήϲεται καὶ ἡ τοῦ γένουϲ παραλλαγή, εἴγε τὰ κοινὰ καὶ ἐν βαρείᾳ τάϲει ἐϲτί, κακόπαϲτοϲ, δύϲριγοϲ, κακόπαθοϲ.

    οὖν κᾳὶ τὰ τῆϲ ἀναϲκευῆϲ ἀκριβέϲτερα, εἰ τῇδέ τιϲ ἀποφαίνοιτο, [*](Firmis argumentis demontratur ἡμεδαπός et ὑμεδαπός esse pronomina derivala.) ὡϲ οὐδέποτε ἀντωνυμία πρώτου ἢ δευτέρου προϲώπου ϲυντίθεται [*](188 b) μετὰ ἄλλου μέρουϲ λόγου, καὶ ὡϲ οὐδέποτε πληθυντικὴ ἀντωνυμία [*](189 s) ϲυντίθεται· παράγονται γὰρ μᾶλλον αἱ ἀντωνυμίαι ἤπερ ϲυντίθενται [*](dicimus, quod compositum est ex ὑπό et ἔργον (nisi parasyntheton est, ex ὑπουργῶ derivatum). -,,At commomis generis - inquiunt - debebδεnt esse ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ, i compositione oro essent ~ perperam. nam mutatio genSds concedenda est, si οxytoneεis concessa erit, quia bδsrytona sunt commuis generis, non oxytons.) [*](Aaαvκ. β 1θ8, Potest autem refutatio eorum, qui ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ sntheta esse opinentur, mioribus argummtis feri. numquam enim pronomen. I vν H personne cum elia voce compomiittr, nec umquam componuntur prono- mina βluralis numeri. accedit quod, i ilse voces non derivatae, sed compositae sumt, nec fn nemnum nec in pronomnam numero habai poesunt. nem cui) [*](eque in pros. Hiaca ad 57 II 99,21 Lt) legimus: τὰ παρ’οὐδέτερα διϲλαβα εἰϲ oζ λήγοτα, μὴ τῷ η παροληγόμενα, ϲυντθέμενα, εἰϲ ηϲ λήγοντα, ἀρϲενικὰ ὀνόματα ὀξύνεται ἐπιθετικὰ ὄντα, εἰδὸϲ εὐειδήϲ . . . τὸ η παρῃτηϲάμην διὰ τὸ εὐμήκηϲ. - τὸ ῆ ἔχει παρεδρευόμενον, mn paemutima η ~terαm haἔemt. sHbi dicit vocem παρεδρεύεϲθαί τινι, velat μακρᾷ 275,12 et de coni. 237,13( τφ ὲ de adv.143,10 τῷ 5 de adv. 155, 24. 190,17 ϲυμφώνῳ de adv 191, 4. vide Srrzecskam lD 6*.) [*](rssrκ. er Ans. exso. - 4 cxv de pron. 31 17 : λλ’ εἰ καὶ τὰ τοῦ τόνου (sci τοῦ ἡμεδαπόϲ καί ὑμεδάπόϲ) παραπεμπτέα, εἴγε καὶ τὰ παρὰ τὸ ἔργον ϲυντιθέμενα Εέμενα ὀξύνεται, μουϲουργόϲ, ἔλεφαντουργόϲ, ὑπουργόϲ, τὰ τοῦ γένουϲ ἀντέκειτο κοινὰ γὰρ ἔδει εἶναι ὁμοίωϲ τοϲ ϲυνθέτοιϲ (deest excnosatdo quae in. symtεci legitur). - 6 εγε -ἐϲτί. quia hoc quoque cemastat, communra esse ὅury- tema. - κακόπαϲτοϲ si scripsit Ap., fortasse eumpsit a posta, quo uic signi- fcstus erat homo κακόγαμοϲ, κακὸν παϲτὸν (θάλαμον) ἔχων. - B καὶ non ad nb - lectum ennnfiati, sed ad totum enuntiatum pertinet. - 8 - 11 cfr de pron. 32,6: ἔτι οὐδεμία ἀντωνυμία μετ’ ὄλου μέρουϲ λόγου ϲυντίθεται ἢ μόνη ἡ αὐτόϲ· πλη- θυντικἡ δὲ οὐδεμία καθόλου.) [*](Ans.omr., uasca. scm. m AL. Bb. 1 ἔμποδΙει] εἰ in res A τὸ] τὸ A. , eorx A ὡϲ 2 δξόνεται A , ὅξόνονται L, ὅξόνεϲθαι Bb β Β ente ὑπουργόϲ add κ L ( τὰ ῥήματα in ras L β 4 φηϲίν L 1 6 ἐϲτ τMϲει LΒb post τάϲει add ἡ L κακόπαϲτοϲ A.Β, κακόπατοϲ(mdla ca usP) A et fortasse, ut adt Βεkker, Cκακόπαθοϲ bo, κακόπιϲτοϲ ci.LronksD 602,κακόπλαϲτοϲ Hilgard 7 κακόπαθοϲ in ng add A atqne haboent LB, κακόποθοϲ Ϲ, om tertium exem- plum b 8 εη oὕν] εἰ ουν A, εἴη δ’5ν l.Bb,sed L in ras ab L. de omissione ὄν vocis vide Adn. exeg. ad 64,4 huius ed. | εἰ L. hebet in ampliore rasura ab L τήδε b cum s, τι δὲ A, δὲ CB, totam vocem om L. 1 10-11 μετὰ -- υντΕεται om 11 αἰ om ειπερ AL)

    258
    μετὰ ἄλλου μέρουϲ λόγου, καθάπερ παρὰ τὸ ἐμοῦ ἐμόϲ, νῶιν νωίτεροϲ, ἡμῶν ἡμέτεροϲ. εἰ γὰρ δοθείη τὰ τῆϲ ϲυνθέϲεωϲ, οὐ ϲυϲτήϲεται  οὔτε ἐν ἀντωνυμίαιϲ τὰ ϲχήματα οὔτε ἐν ὀνόμαϲιν. εἰ γὰρ ἐν ταῖϲ ϲυνθέϲεϲιν τὰ τέλη ἐπικρατεῖ (εἴγε τὸ μιϲάνθρωποϲ ὄνομα κἂν τὸ μιϲεῖν ῥῆμα ἐνυπάρχει, καὶ τὸ εὐϲεβῶ ῥῆμα κἂν τὸ εὖ ἐπίρημα ἔγκειται, ὁμοίωϲ καὶ τὸ χειρογραφῶ κἂν ἡ χείρ ϲυνυπάρχει· καὶ ἕνεκα τοῦ τοιούτου πᾶν μέροϲ λόγου ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι τὸ αὐτό, καὶ ἁπλοῦν καὶ ϲύνθετον, λέγω τὸ δυνάμενον ϲυντεθῆναι, οὐ μὴν τὴν πρόθεϲιν καίτοι ἀπειράκιϲ τοῦ μορίου ϲυντεθειμένου, καθὸ ἡ ϲύνθεϲιϲ ἁπάντοτε αὐτῆϲ ἐν ἀρχῇ ἐϲτιν, ἡ δὲ ἀρχὴ οὐκ ἐπικρατεῖ) — εἰ δὴ τοῦτο ἀληθέϲ, πῶϲ οὐκ ὄνομα τὸ ἡμεδαπόϲ, εἰ τὸ ἔδαφοϲ ἔγκειται; ἀλλὰ πῶϲ ὄνομα τὸ ἀντ’ ὀνόματοϲ παραλαμβανόμενον; πῶϲ ὄνομα ὡριϲμένου προϲώπου διάκριϲιν ποιεῖται, φαμὲν γὰρ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, ἑαυτούϲ τε ἀντονομάζοντεϲ καὶ πρὸϲ οὓϲ ἡ ἀπόταϲιϲ.

    [*](οrstionis ps ti ascribδenda sit composita vox, ex eius fne iudicatur. (veut μιϲάνθρωποϲ nomen est, εὐϲεβῶ εἰ χειρογράφῳ verbe. quocirca omnis vox, quem exime vocsbδuli componiti confnst, in eedem orationis parte manet, in qua zat ente compositionem, praeposifio autem, ubδi componitur, deserit praepositionum elasssm, quia sempex in initio vocabulorum componitorum conloesta εεtt.) quae cum ita sint, ἡμεδαπόϲ, si ἔδαφοϲ nomen inest, ipsum quoque nomem est at in nominum numerum referri nequit, quoniam nomen nullum, sicutpronomen, loco nominis ustrpstur, nec ullum, sicat pronomen, disesmere personas potest.)[*](τssrκ. er Ans. exso. B - 14 eft de μron. 32,2: πρὸϲ τούτοιϲ εἰϲ ἄπορον περιίϲταται τὸ ϲχῆμα τῆϲ λέξεωϲ οὕτε γὰρ ὄνομα, ἔπεὶ πῶϲ πρώτου προϲξπου καἰ δευτέρου δεικτικόν, ὅπερ ἐν ὀνόματι οὐ παρακολουθε; οὕτε ἀντωνυμία, ἔπεὶ τὰ τέλη τῶν ϲχημάτων ἔπικρατε, ὅὅνομα δὲ τὸ τέλοϲ, ὄνομα ἄρα τὸ ἡμεδαπόϲ. et de pron. B0.2: τὰ τέλη τῶν λέξεων ἐπικρατε κατὰ τὰϲ (υνθέϲειϲ. ῥῆμα γοῦν τὸ δημαγωγῶ καὶ παιδαγωγῶ, καὶ ὄνομα τὸ εὐγενήϲ, καί εἰ ἐB ἐπρρήματοϲ ϲύγκειται. - 7- B comma post αὐτό positum est, quia καὶ ἀπλοῦν καὶ ϲύνθετον appositio est ad παν μέροϲ λόγου: omnes κ es, see emplicεs sunt ese compos4ae, menemt ln ea oratents pαεe, quam nis ndicat. ad τὸ δυνάμενον ϲυντεθῆναι addendum aut subauξendum ἐν τέλει vel κατὰ τέλοϲ. 1ξ ἑαυτούϲ. de hoc usu. pronominis compositi plurativi tctise personae agit Ap. 195,21. 266,25. - 14 πρὸϲ οῦϲ ἡ ἀπόταϲιϲ. ques aΕoquιmur cxv 113,5 et 20.)[*](μns. εmr, msca. sos. m AL. Bb. 1 παρὰ] περί Ϲ 1 τὸ] τοῦ ALC conαa Apollonii usum. eft HSehneider comm. 196 ad 186,9 I ente ἐμόϲ add ὁ l. ν2ι B 1 2 νωίτεροϲ] fol 111v L τὰ τῆϲ] τὸ ἔν B ε] οὐ ὃ, xx voluit Hllebode 1 4 ϲυνθέϲεϲιν] fol ἐ4v A 1 Β ἐνυπάρχει A, ἔνυπάρχφ ceteri. cr Adn. crit. ad 97,10 huius ed. 1 6 ἔγκειται A L, ἐγκέηται Cξb |ϲυνυπαρχει υνυπάρχῃ Lhb, ϲυνυπάρχοι ζ | 8 post λέγω add δὲ τὴν om A. , add A , 9 καθὸ rasura factum ex καθωϲ in A 1 ξ-10 ϲύνθεϲιϲ αὐτῆϲ ἔν ἀρχ ἐϲτι πάντωϲ τοτε, τὴ δὲ ἀρχή L 16 δ] δὲ B β 11 πῶδϲ) παν οὐκ om L.ζB 12οριϲμενου A ,cotrA B 1ξποιεται]112rL l ὑμεδαπόϲκαὶήμεδαπόϲL τεem L)
    259

    «Ἀλλά», φήϲει τιϲ, «καὶ αἱ παραγωγαὶ ἐπικρατοῦϲιν, εἴγε παρὰ τὸ ὀψέ ὀψινόϲ οὐκ ἐπίρρημα, τό τε παρὰ τὸ ποιῶ ῥῆμα ὄνομα, τὸ [*](196 s) ποιητήϲ. οὕτωϲ εἰ παραγωγὸν τὸ ἡμεδαπόϲ, δοθείη ἂν τὸ πᾶν ὄνομα [*](189 b) εἶναι.» πρὸϲ ὃν φήϲομεν· τὸ ὀψινόϲ ἀπέϲτηϲε τὸ ἐπίρρημα πτῶϲιν καὶ γένοϲ ἐπιδεξάμενον, ἐπιθετικῶϲ ἐπ’ ὄνομα φερόμενον καὶ οὐκέτι ἐπὶ ῥῆμα, εἴγε διαφέρει τὸ ὀψὲ ἦλθε τοῦ ὀψινὸϲ ὁ Διονύϲιοϲ ἦλθεν· εἴγε τὸ ὁ ποιητήϲ οὐκ ἐν ἀκολουθίᾳ ἐνέργειαν καὶ πάθοϲ ἔχει, οὐ προϲώπου διάκριϲιν, οὐ χρόνου μεταϲχηματιϲμόν. τὸ μέντοι ἡμεδαπόϲ, ἐπεὶ ἀντ’ ὀνόματόϲ ἐϲτιν, ἔτι τὰ πρόϲωπα διακρίνει· οὐκ ἀπέϲτη οὖν τοῦ ἰδιώματοϲ, καὶ ἕνεκα τούτου οὐδὲ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ ϲυναποϲτήϲεται, ᾧ λόγῳ καὶ τὸ ἡμέτεροϲ μένει ἔτι ἀντωνυμία, κἂν ἡ κατὰ τὸ τέλοϲ παραγωγὴ ὀνοματικὴ καθειϲτήκει· ἅπαντα γὰρ πάλιν διαϲῴζει τὰ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ.

    [*](Asαv. β 164. Sionis auem forts contαa nos dicet: eliam si ἡμεδαπόϲ εἰ ὑμεδαπόϲ non syntbeta, sed pargoga ex pronominibδus sint, tamen intem nomina numeranda ea esse, qnia derivatione saepe in siam orationis paαtem. voces trenseemt atque ex specie derivationis fndicsmdnm πit, cui orafionis prid siqua vox sscxibi debeat, - niquis forte hoc dicet, respondebimus, iHum tren- ditnm feri, nbi vox abiciat proprietates enas (velut ποιητήϲ nom deseruit classem vοcnm acfionem ant passionem, personas, temporrs sigmifcantium), ἡμεδαπόϲ antem et ὑμεδαπόϲ idiomata pronominslia refinere.)[*](rssrm. xv Ans. sxme. 2 ὅψινόϲ, pro quo ὄψιοϲ ἄνευ τοῦ v diεd iubet Phryn. 51 ed. Lob., etiam in subsequentibous bis legitur. - οὐκ ἔπίρρημα prae- dicatmm est subiecti ὀψινόϲ, nec recte irgdam poenit b ante οὐκ. -2 - ξ τὸ ποιητήϲ appositio est ad subiectum τὸ παρὰ τὸ ποιῶ ῥῆμα. Haec a5 ποιῶ eεrbo dεrivαta eox est nomen. B τὸ πᾶν. AHntmanm perperam nterpretator dae ΘΘaase idem est quod πάντωϲ. 7 εἴγε. ide Adn. crit. - 10 ἰδιώματοϲ scil ;prynominum. - οὐδὲ τῆϲ ὀνομαϲίαϲ ϲυναποϲτήϲεται. 1πe αppeRatieme qudemm emml prvatutur. idioma relinet et hanc ob rem simul retinebit appellationem. Ans. mr., msεm. scs. m ALCBb. 1 -8 Ἁλλ’ εἴγε B omisnis φήϲει -ἔπι- κρατοῦϲιν 1 1 ἀλλά Lb, αλλη A, dλλ’ εἰ . et hoc ἀλλ’ εί praefot HSchneider comm. 577, quo recepto apodosin patret abd οὕτωϲ εἰ παραγωγὸν Β incipere φἡϲει] in A post ε rasura, quae videtmr ε litteram deleviese | ante ἔπκρατοῦϲιν add οὐκ B (ex subsequenti οὐκ otum) Γ ne articulum τὸ ante παρὰ desideres, cx 280,1. 286.6. 319.27 de pron. 47,1 1 2 5ψιμοϲ L. τ5 τε AL, κωὶ C8b ξ ποιητήϲ] prior η littera in ras ab A, altera η ex ι facta ab A B 4 φήϲομεν] ἐν in res A, A videtur φήϲομαι scipsisse l ὀψινόϲ] L. habet νοϲ in res , B οὐκέτι ἔπὶ ῥῆμα b, quod iam Βῶlebode coniecerst οὐκέτι ἔππίρρημα A L, οὐκ ἔϲτιν ἔπιρρημα CB 6 ὀανὸϲ] in L. ν ex μ factum διογυϲϲοϲ A. 1 pro εἴγε Patus καὶ coniscit et convrtit, ac putari potest εἴγε ex sntecedentibδus repetitum iHlam coniunctionem expulisse sed fortasse ante εἴγε nonnulla inter- ciderunt | ὁ om L. CB in A videtur rssnra ϲ post ἀκολουθία delevisse in post ἔχει erasum videtor ν β 8 ἔτι] καὶ B οὖν om B β 1θ ϲυναποϲτή- ϲεται AB, αποϲτήϲεται A Lb λογω ex καγω factum ab ipsa A 11 τὸ ἡμέτεροϲ] fol 112v L, in eodem cod ὁ suppra η additmm ἔτι om L, add C post τελοϲ A habet αντωνυμια, sed inductum 1 12 καθειϲτήκει] καθεϲτήeeqῃ b, A ἐϲ in ἐϲ mutait. cx Adn. crit. ad 97,10 holos ed. τὰ om C)
    260

    Τοῦ τοιούτου δὲ ἀποδειχθέντοϲ καὶ τὰ προειρημένα ϲυλλήψεται τῷ λόγῳ, οὐ μὴν ϲυνεκτικὰ γενήϲεται, καθὼϲ πρόκειται, ἔτι καὶ τῆϲ γραφῆϲ ὁμολογούϲηϲ τὸ μὴ ἔχειν τὸ ἔδαφοϲ. — ἡ ψευδὴϲ οὖν ὑπόληψιϲ ἐγένετο ἐκ τοῦ τὴν παραγωγὴν ὁμοίαν καθίϲταϲθαι τῇ τοῦ ἐδάφουϲ φωνῇ, καθότι καὶ ἄλλαι πλεῖϲταί εἰϲι τοιαῦται δόξαι, εἴγε τὸ χαλκήρηϲ οὐ τὸ ἀρηρέναι ἔχει, ὅμοιον δέ ἐϲτιν τῷ --- Φανίαϲ καὶ Ἀρχίαϲ καὶ Γοργίαϲ· οὐδὲ μὴν ἔχει τὸ τηρεῖν τὸ μελιτηρὸν ἀγγεῖον, ἀπὸ γενικῆϲ δὲ τῆϲ μέλιτοϲ, ὡϲ δείματοϲ δειματηρόϲ, [*](Aaαvκ. β 1θξ. AAdiuvsnt hanc demonsrationem stiam quae supra dicta sunt, sed rem non expediunt ills, ut iam dὡ d. seripttra quoque vοeum ἡμεδαπόϲ εἰ ὑμεδαπόϲ indicat, non inesse ἔδαφοϲ nomen. - causa autem eαoris contine-) [*](asmκ. er. Ans. exse. I τὰ προειρημένα: 1θξ. 2 κeEEὡϲ πρόnαιτει: 187,11. - B de pron. 31, 20: πρὸϲ αἰϲ καὶ τὰ τῆϲ γραφῆϲ ἀντἔειτο· ἐχρῆν γὰρ ἢ ἡμεδαπεδόϲ διὰ τοῦ πεδ ἡμεδαφόϲ διὰ τοῦ β. - 6 Hrod. pros. Diac. ad Γ 316 (Ι 41, 18 Lt): χαλκήρει· προπαροξυτόνωϲ ἔϲτι γὰρ παραγωγὴ διὰ τοῦ ηρηϲ, Βτιϲ βαρύνεται, ξιφήρηϲ, ὅλϲιγὴρηϲ, θυμήρηϲ, ἔνΕεν τὸ εθυμῆρεϲ κεράcαcα». εἰ μέντοι γε τὸ ἄρω ἔγκειται ἐπὶ τούτου καὶ διὰ τοῦ α ἡ ϲύνθεϲιϲ γένοιτο, καὶ δξeα τάϲιϲ ἐϲτίν· εἔχει δ’ dλοχον θυμαρέα3. falsa opinio legitur in Epimesismis Homericis A I 489,17 sd eundem liudis locum: χαλκήρει γένϲυϲ θηωκοῦ. ἡ εὐθέα χαλκήρηϲ χαλκήρεοϲ καὶ χολκήρουϲ. . . . γίνεται ἐκ τοῦ χαλκόϲ κα τοῦ ἄρω, τὸ ἁρμόζω. quae eadem praebet E6 561, 27 et (nbi additur ἡ τῷ χοικῷ ρμοϲμένι) EE 805, 40. Apollon. lex. Homer. 166, 28: χαλκήρεαϲ· χαλκῷ ἡρμο- ϲμένουϲ. c22r Lehrsii qu. ep. 156-158. 7 de lacuna ente Φανίαϲ indicata vide Adn crit - 8-B ad μελιτηρὸν ἀγγeον extr Polox L 93 . ἔν δὲ Ταγιιϲτᾶϲ (scil Aistophanis) ὦνόμαϲταί τι καὶ μελιτηρὸν ἄγγοϲ (codices μελιτήριον, μελιτηρὸν Lobeϲk prol. psth. 281), stque Athen. D 475d: ~ίκανδροϲ δ’ Κολοφώνιοϲ ὲν τeϲ Γλώϲϲαιϲ ποιμενικὸν ἀγγεον μλιτηρὸν τὴν κελέβην ἕναι (scil divit in inter- pretanda hac voce ab Anacreonte usorpats).) [*](Ans.qmr, mecs.sca.ικ Al. Bb. 1 δὲ A, δ’ Ab, om l.B ὅποδειχθέν- vοϲ C post vocis προειρημένα idetur ϲ erasum esse in A ψ 2 ϲυν εκτκα divisit Ac, ϲυνεκτικα A . ϲύνΕετα ci. HSchneider BI 595. at eadem is haic est ϲυνεκτικόϲ adiectiεo quae supra 187, 11. vide Aαgum 1 B τὸ μὴ AL ac Β, qui tamen ῶ euprs o scsipsit τῷ μὴ b ἡ ante ψευδϲ om LCB εἰ ponnmt ante ὑπόληψιϲ (fn A smte ὑπόληψιϲ videtur η erasum esse) |4 καθίϲταϲθαι] fol 45r A 1 ΒB εmte ἄλλαι add m C (ab πλείϲται εἰϲι in B. inc secundus veεna fol 455r. haec verbe A scripnit, cetεαs usque sd versus eiusdem inem pemtinentia τοιαυται-αρηρεναι ἔχει A eadem leguntur in l. Bb β θ τφ] τὸ AL. 1 6 B ants Φανίαϲ nonnulla deesse apparet. nam credi nequit Apollonium tria nomina propria in ίαϲ deeinentis protulisse, nt eorum comparatione proberet χαλκἡρηϲ nomen non compomitum esse. hig ci. haec vel simdlίs intereidisee: ξιφήρηϲ καὶ ὅλιγἡρηϲ καὶ θυμήρηϲ (quae Herodianus loco in testimoniis exscripto afert). οὐδὲ ἔχει τὸ οξίαϲ τὸ ἰ ὄνομα τὸ ἰέναι ῥῆμα ἐγκείμενον, ἀλλ’ ὅμοιόν ἐϲτιν τῷ. ex Etym. r 93, 9 - BM 5e9. 46: οξίαϲ, ὡϲ μὲν oἰ Πυθαγορικοί, ἀπὸ τοῦ λοξπν ἔχειν τὴνίάν, τουτέϲτι τὴν φωνήν, παρὰ τὸ λοξῶϲἰέναι τὸν ζον διὰ τοῦ ζψδιακοῦ 1 Β οὐδὲ μὴν A Lb, οὐ μὴν B μελιτηρὸν A b, sed Rελι in ras ab A μελιτήριον LOB ῃ 8 ἀγκεον L post τῆϲ add xo5 B δειμα- τηρόϲ] η in ras A, A εἰ. Βtadmueller voluit scribi αματοϲ αἱματηρόϲ)

    261
    καμάτου καματηρόϲ, ὀλίϲθου ὀλιϲθηρόϲ· ἔϲτιν εἰϲ τὸ τοιοῦτο πάμπολλα παραθέϲθαι. — ὃν οὖν τρόπον καὶ ἄλλαι παραγωγαὶ λέξεωϲ [*](190 b) ϲημαινόμενον ἀποτελοῦϲιν εἰϲ ἣν καὶ μεταλαμβάνονται (Κρονίδηϲ γὰρ [*](191 s) ὁ τοῦ Κρόνου υἱόϲ, καὶ γοργότεροϲ ὁ μᾶλλόν τινοϲ γοργόϲ, καὶ ἐν ἐπιρρήμαϲιν οἴκοθι ἐν οἴκῳ), τὸν αὐτὸν δὴ τρόπον καὶ τὸ ἡμεδαπόϲ ἐθνικῶϲ παραχθὲν μετὰ τῆϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν ϲυντρέχον τῇ μεταλήψει τοῦ ὀνόματοϲ.

    Χρὴ μέντοι κἀκεῖνο ἐπιϲτῆϲαι, δι’ ἣν αἰτίαν ἀπὸ μόνων [*](Cur pronomina gentilia nec ab singulari aut duali nec ab tertia persona personalium derivata sint.) πληθυντικῶν ἡ παραγωγὴ ἐγένετο, τῶν κτητικῶν ἀντωνυμιῶν καθ’ ἕκαϲτον ἀριθμὸν παρηγμένων, καὶ δι’ ὅ τι μέχρι τρίτον ἡ παραγωγὴ οὐ ϲυνέτεινεν. ἀντὶ γὰρ τῆϲ ϲφεδαπόϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ παρήχθη, καὶ οὐ τολμῶ τοῦτο φάναι, ὡϲ τὸ ἄλλοϲ ἀντωνυμία ἐϲτίν, ὅπου γε καὶ μάχεται τῇ [*](lux dimliudinε huius nominis et derivsfionis εtbnicae (εδαποϲ), sicut eliae quo- que fuisse εtymdogiae ex vocum siddlitndine originem ducunt. iam quo- modo aHia derivati vim εfus dictionis habδent, in quam verti possunt (e g. Κρο- νίδηϲ idem est qnod ὁ τοῦ Κρόνου υίόϲ), ia etiam ἡμεδαπόϲ cum derivatione habet etiam vim ethnicam.) [*](Aaevκ. β 166. Sed Dud quoqne deliberandum est, quamobrem haec deri- vatio sthSmca fat a pluxsli tantum numero pronominum persona ium, cum pos- sesεfta pronεmina fngsmtz ex numeris omnibδus, εἰ qum οbo causam nom usque ad terfsm persenam progrediatur. ϲφεδαπόϲ enim fetum non est, sed ἀλλοδαπόϲ illins loco.) [*](sseκ.zr Ans. sxxo. θ 7 (τὸ ἡμεδαπόϲ) τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν ϲυτρέχον τῇ μετολήψει τοῦ ὀνόματοϲ. vox μεδαπόϲ cm aeeεptt een eo nomte αmmcnetem, ππ qκod eomeert potes4 (ἡμῶν πολίτηϲ). hoc τῇ μεταλ. τοῦ ὁν. verbδis migmifesri posse petet, quis non solum dieimr μετολαμβάνειν λέξιν εἰϲ ἄlλην, ut lfa. ξ, sed eiam μετολαμβάνειν λέξιν ἀντὶ λληϲ. vide Lehrsii Arist 3ξseq. - 1θ-. ξθ2,,2 ex2 de pron. 33, 5: τῶν ὑποκειμένων προϲώπων ἀναιρετκὸν ὑπάρχον (scil τὸ dλλοϲ) εἰϲ ἀόριϲτον πρόϲωπον μεθίϲτηϲιν· dλλοϲ γdρ, οκ ἐγώ dλλοϲ, οὐ ϲύ ξλλοϲ, οὐκ Ἀρίϲταρχοϲ. ἀναγκαίωϲ οὖν τὸ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, τοῦ ὀριϲμοῦῦ ϲτερούμενα, εἰϲ τὸ ἀλλοδαπόϲ περιίϲτατο ἀόριϲτον, τοῦ ϲφεδαπόϲ μὴ δυνα- μένου κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι, ἔπεὶ δυϲέφικτον τὸ ὁρίϲαι παντὸϲ ἀνθρώπου) [*](Ans. qmr., mscs. scs. 1is AΙ.CΒb. 1 καματειροϲ A, sed ipsa prima memus supra ε scripsit η | τοιοῦτον] ν in A erasum om ceteri 1 2 5ν] fol 11ξr L οὖν om l.B, in L autem hoc loco vacuum spatium est rasura factum 1 παρα γωγα] αρα in res L 1mslimns τὸ τῆϲ λέξεωϲ 1 3 8ν] 5 vclueruent Soph., Dudith , Eayser, quia pronomen ad ϲημαινόμενον refxebant, non ad λέξεωϲ μεταβάλλονται L. 1 4 τοῦ om L. B B-6 quae inter μεδαπόϲ εἰ ἔϲχεν leguntur, om l. CB 1 6- 7 μετὰ τῆϲ παραγωγῆϲ καὶ τὸ ϲημαινόμενον ἔϲχεν υντρέχον HSehneider, μετὰ τοῦ ϲημαινομένου κxὶ τnν παραγωγὴν ἔϲχεν ϲυντρέχουϲαν Ab. er ln. Β atque ad corruptelas specimen 331, 28 st de prom. 15, 3. 23, 20 (ubi legmndum est μετὰ πράγματοϲ καὶ πρόϲωπον τὸ κατὰ τπν εὐθέαν pro aditds μπὰ προϲώπου τοῦ κατὰ τὴν εὐθeαν καὶ πρᾶγμα) 1 ~ ϲυντρέχουϲαν CB nt A b, παρα- τρέχουϲαν L 1τῇ μεταλήψει] τπν κατάληψν Β Β κἀκείνῳ b. vide ad tra- dimm accusatimmm HS6meidεri comm. 103 ad 77. 28 β 10 παρηγμένων divi- sit A , παρηγμένων A τρίτου A , τρίτων A l. Bb |οὐ ϲυνέτεινεν ALb, οὐκ ἐνέτεινεν B 11 τπϲ) xo0 ἡ B τὸ] A B ψ 12 ϲλον A)

    262
    ἐννοίᾳ τῶν ἀντωνυμιῶν ὃ γὰρ ὁρίζει ἡ ἀντωνυμία, ταῦτα ὑπὸ τοῦ ἄλλοϲ ἀναιρούμενα ἀοριϲτοῦται, ἄλλοϲ, οὐκ ἐγώ· ἄλλοϲ, οὐ ϲύ.

    Πρὸϲ μὲν οὖν τὸ πρότερον ἔϲτιν φάναι, ὡϲ μᾶλλον ἀνέφικτον ἦν ἐξ ἑνικῶν ἢ δυϊκῶν ἐθνικὴν παραγωγὴν γενέϲθαι· οὐ γὰρ δή τιϲ ἐπινοήϲει ἔθνοϲ ἐν ἑνὶ ἀνθρώπῳ ἢ δυϲίν, ἐν μέντοι ἀπείροιϲ, οἷον ὁ φάμενοϲ οὗτοϲ ἡμεδαπόϲ ἐϲτι ϲυλλαμβάνει ἑαυτόν τε καὶ τοὺϲ ϲὺν αὐτῷ πολίταϲ. τό γε μὴν ἐμόϲ, ἡμέτεροϲ, φερόμενα ἐπὶ πάντα τὰ δυνάμενα ὑπὸ κτῆϲιν πίπτειν, ἀδιάφορον ἔϲχε τὸ ἀπὸ παντὸϲ ἀριθμοῦ τὴν παραγωγὴν ἀναδέξαϲθαι. (δι’ ὃ τῷ μὲν ἡμέτεροϲ ὑπακούεται τὸ [*](191 b) οὐ μὴν τῷ ἡμεδαπόϲ· εἰϲ γὰρ τὸ τοιοῦτον ἡ παραγωγὴ ἐμόναϲεν.)

    [*](Aaαvκ. β 167, Ac prius problema ita solvendum est, ut dicatur, numquam. constare nsfionem vel urbδem ex uno vel duobδus, sed ex inmnmeris. possessiva vεαο quia ad omnia referri possunt quae possidentur, sine ullo discrimine ab omni pefsonalium numero derivari licuit. (cum ad ommia quae possidentux ἡμέτεροϲ referri possit, ad hoc pronomen additur πολίτηϲ, εἰ quem aigniξcsre volumus civem nostrum. neqne vero addi debet πολίτηϲ ad ἡμεδαπόϲ, cuine forma derivativa specisem vim hsbδet, ut ibi tantum hac voce nti liceat, ubi patria. slicuins signifcsnds est.))[*](πόζν· ἄπειρα δὲ τὰ τρίτα. atque ἄλλοϲ nomen, non pronomen esse demonstrat de pron. 32, 22-34,18. Epimer. Βom. A0 I 30,13 - E0 e7, 37 εἰ PM e8, 3: Ἀλλλοδαπόϲ referendum ad Π 556, sed in Ἐῶ Aἀλλοδαπῷ.quοd Τ 324. θ 211. ψ 219 legitur)· γίνεται ἐκ τῆϲ γενικῆϲ τῶν πληθυντικῶν, γοῦν τῶν ἄλλων, καὶ κατὰ παραγωγὴν (Ep. et EΘ παράγωγον) ἀλλοδαπόϲ . . . διὰ ταύτην τὴν παραγωγὴν ἔδοξαν καὶ τὸ ὄλλοϲ, ἐν τῷ ἀλλοδαπόϲ γενόμενον, ἀντωνυμίαν εἰναι. οὐκ ἔϲτι δέ, ἐπειδὴ μάχεται τῇ ἔννοίᾳ τῶν ἀντωνυμιῶν. γὰρ ὁρίζει ἡ ἀντωνυμία, ταῦτα ὑπὸ τοῦ ἄλλοϲ (Ep. τῶν ἄλων) ἀναιρούμενα ἀοριϲτοῦται, οἶον dλλοϲ, οὐκ ἐγ· ὅλοϲ, οὐ ϲό.)[*](rserκ. ex Ans. sxao. Β 9 Pzsc. XVII 142 178. 22 B. uaertεr, cus nostras ef eestras, d e5t ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ, α soΒs serdibus tam apud nos quam apud Graecos ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ derieenfur. ad quod dfeendum, fdεo a solis pluralibus sa feri, quis patria ad plures pertinet, non ad unum. Epimer. Hom. A0 ~ 30,15 - 80 37. s9 et EM e8, 3 δι’ Μν δ’ αἰτίαν ἐκ μόνων τῶν πληθυντικῶν ἐγένετο ἡ παραγωγἡ τῶν ἐθνικῶν ἀντωνυμιῶν (Ep. ἐθνικῶν om, EG κὲ PE in κτητικῶν corruptum habδent) καὶ οὐ κοθ’ ἕκαϲτον ἀριθμόν καὶ λέγουαν, ὅτι (καὶ oὐ-ὅτι om Epim., sed indicata est lacuna unus cod. EM λέγει, sius φαμέν) ἔπειδὴ ἀνέφικτόν ἐϲτιν ἐξ ἑνικοῦ δυικοῦ ἀριθμοῦ ἔθνικν παραγωγὴν γενέϲθαι. οὐ γὰρ ἔϲτιν ἐπινοῆϲαι ἔθνοϲ ἐν ἑνὶ ἀνθρξπῳ ἤ δυϲίν, ἀλλ’ ἔν ἀπείροιϲ. 8 ὑπακούεται hic de verbo, quod adieitur ab eo qui loquitur. vide Adn exeg. pp θ4, 1 huius ed.)[*](Ans. out., mscs. scm. m Al.ὕBb. 1 ταῦτα] fol 113v l. 1 ξ ἀναιρούμενα] ναί in ras A eademque memus α finale supra add | ἀοριϲτοῦνται C post ἐγὸ in A. κxὶ erasum 1 post πρὸϲ erasum τὸ in A. | οὖν om lB τὸ om A, add αναιφικτον 8, φ in ras A, supra αἱ scr ε B B ἐν Ab atque Hpim. E0 EM (ie Testim.), ἐφ’ L, ἐπ B | δύει A. 1 Β-6 5 φάμενοϲ] φαμεν AL quod εtsnt subsequentia 1 7 αὐτῷ] posterior pars ω litferae et ι mutum in ras sb A ἐε τὰ πάντα τὰ B | 8 εφ Al. Cb, τὸ AB τὸ A supra add 10 τφ] τὸ AL 1 τοιοῦτον] ν erasum in A)
    263
    [*](192 s)

    'Υπὲρ δὲ τοῦ τὴν ἐν τῷ τρίτῳ προϲώπῳ μὴ παραδεδέχθαι οἰήϲεταί τιϲ αἴτιον τὸ ἀϲύνηθεϲ τῆϲ ἀντωνυμίαϲ· ὅπερ οὐ πιθανόν. ἔϲτι γοῦν καὶ τὸ ϲφετερίζεϲθαι παρηγμένον ἀπὸ ἀϲυνήθουϲ τῆϲ ϲφῶν (καὶ ἔτι τὸ μὲν μῆλον ἀϲύνηθεϲ ὡϲ πρὸϲ τὴν ὀνομαϲίαν τὴν τοῦ προβάτου, οὐ μὴν τὸ ἀπ’ αὐτοῦ παραγωγόν, λέγω τὸ μηλωτή· καὶ ἔτι τὸ δέρκεϲθαι, οὐ μὴν τὸ δορκάϲ ἢ ϲύνθετον τὸ ὀξυδορκεῖν). — 169. φαίνεται γὰρ ὅτι φυϲικώτερόν πωϲ τὰ τῆϲ ἐλλείψεωϲ ἐγένετο. ὃν γὰρ τρόπον οὐκ ἀπίθανοϲ ἀφορμὴ ἐγένετο τῆϲ ἐν τρίτοιϲ ϲυνθέϲεωϲ, λέγω κατὰ τὸ πληθυντικόν, τῆϲ ἐν πρώτῳ καὶ δευτέρῳ προϲώπῳ οὐκ ἐγγενομένηϲ, τὸν αὐτὸν τρόπον ἐγγενομένων κατὰ τὴν παραγωγὴν τῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον οὐκ ἐξακολουθήϲει τὸ πάντωϲ καὶ κατὰ τὸ τρίτον τὴν παραγωγὴν γενέϲθαι. καὶ δῆλον ὅτι αἰτίαϲ ὑπούϲηϲ. [*](Axαvε. β 168. ~uominus autem progrederetur paragoge ethnica usque ad tertiam personam, fortasse putabit quispiam eo impeditum esse, quod inusi- tatum est pronomen personale tertiae personae [4n prosa orαtiemel. quae tmen cansa probabilis non est. nam etiam ϲφετερίζεϲθαι derivatum estsb inusitato ϲφῶν (et μλωτ, δορκάϲ, ὀξυδορκeν etiem a pedestris orationis seriptoribδus usnr- psntur, qui non solmmt uti μῆλον nomine pro πρόβατον vocabδullo nec δέρκεϲθαι verbδo).) [*](μααvκ. β 1θξ. natursi potius causa ft, ut tertiae personne derivatio genfilis deit, qusmoquam primae et secundae exstat. possunt enim pronomina genflia a persδnalibus l et Ι personne derivata ἡμεδαπόϲ et ὁμεδαπόϲ εigmi - fcare unam gentem, quia praevolet in ἡμεῖϲ una persons, eius qni loquitur, item in ὑμeϲea ad quam loquimar. sed in ϲφeϲ defeit illa unius personae dominatio ergo ne gentem quidem unam signifcare posset ϲφεδαπόϲ) [*](rssrκ. er Ans. exso. 8 e2 de pron. 110.1 et de adv. 128,4, quibδus locis ϲφετερίζω vituperatur ut οὐχ ὑγιὲϲ et λόγον, sed non quis ab inufitato ϲφῶν derivatum est, sed qnoniam omnino ἀπ’ ἀντωνυμιῶν ῥήματα οὐ παράγονται (cvr eliam Herodien.π. μον.λέξ. 28,16 Lehrsianae, II 934,30 Lomtsianae ed ). - ϲφῶν. cr de pron. 102,5 -103,25, ubi exponitur, omnia pronomine possessiva ex genetiis personalium derivata esse. 4 Apol. Soph. 112,17 Β. μῆλα: κοινῶϲ μὲν τὰ τετράποδα, ὅθεν καὶ πᾶν δέρμα μηλωτικὴ λέγεταc κατ’ ἔuπικράτειαν δὲ πρόβατα καὶ αἶγεϲ (~ Hesych. sub μῆλα) 6 δέρκεϲθαι ut ἀϲύνηθεϲ etiam leicorapbi veteres inmpretantur, vide e g. Hesych. s. δέρκεϲθαι, δερκομένου, δερκομένῳ, Apoll. Soph. s. δερκομένοιο 57, 5 B. - ὀξυδορκεῖν. e2 Lobeck ad Phrn. 576.) [*](Ans. cmιr, nasce. sca. m ALBδ. 1 τοῦ om C Γμὴ om B |ππαρα- δεδeιχθαι A, corr A | 2 οηϲεται Ac , corr A αἰτον] fϲl 114rr L αϲυνηθεϲ iAt A , αϲυνηΕεϲ A , et sb hoc νηθεϲ inc. tol 45v A. β B ἔϲτι γοῦν b, ϲτν oὕν A LB lϲφων A L, ϲφῶε LB, ϲφέ Cb β 4 τnν etiam post ὀνομαϲίαν exhibent Al., om ABb. raro invenitur apud Ap. huiusmodi repetitio srti- euli, sed invenmitur, ide de adv. 122,14. 192,16. hic ὁ ὸνομαcα ἡ τοῦ προβάτου qqppenitur cogit ndo τῇ ὀνομαϲίᾳ τῇ τοῦ καρποῦ τῆϲ μηλέαϲ 1 οξυδοκεν A , coz A 1 7 πῶϲ A 1 8-16 οὐκ-τρόπον om L.B β προϲωποιϲ vidεtuz Ἐν scripmissε, corz A 11 κατα τὸ add A et κα in ras scripsit Γ posterius καὶ om B)

    264
    ὁμόλογόν ἐϲτιν ὡϲ τὰ πρῶτα καὶ δεύτερα πληθυντικὰ ϲύλληψιν εἰϲ ἑαυτὰ ποιεῖται τῶν κατὰ τὸ τρίτον διαφόρων προϲώπων. ὁ γὰρ λέγων ἡμᾶϲ ἑαυτόν τε λέγει καὶ τὰ ϲυνόντα ἔξωθεν αὐτῷ πρόϲωπα, καὶ. ἀποτεινόμενόϲ τιϲ ἐρεῖ πρόϲ τινα ὑμᾶϲ, ϲυλλαμβάνων πάλιν καὶ τὸ παρὸν πρόϲωπον καὶ τὰ ἀπόντα. ἀπὸ δὴ τούτων ἐθνικὴ παραγωγὴ γινομένη τῇ ἐπικρατείᾳ τῶν ἐγκειμένων ἑνικῶν κατὰ τὸ πρῶτον καὶ δεύτερον ἓν καὶ τὸ αὐτὸ ἔθνοϲ παραϲτήϲει. τό γε μὴν τρίτον ἐκ [*](192 b c. XXX)  πλειόνων τρίτων νοούμενον οὐ ποιήϲεται ἐθνικὴν παραγωγήν· δηλώϲει [*](193 s) γὰρ οὐχ ἓν ἔθνοϲ, ἀλλὰ πάντα τὰ δυνάμενα ἐμπεριλαμβάνεϲθαι κατὰ τὸ τρίτον πληθυντικόν. οὐ γάρ, ὡϲ ἔφαμεν, ἓν ἐξ ἑνικῆϲ ἐπικρατείαϲ τρίτον ἐϲτίν, ἵν’ οὕτωϲ καὶ ἡ ἐθνικὴ παραγωγὴ μία νοηθῇ ὡϲ ἐπὶ τοῦ ἡμεδαπόϲ.

    Ἄλλωϲ τε ἐγχωρούντων τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων κατὰ τὸ τρίτον παραλαμβάνεϲθαι τὰ τοῦ ἐπιμεριϲμοῦ τῶν ἐθνικῶν γίνεται, ὅτε [*](μaevκ. β 17B. ln tertis persona gentilia nomina usnrpsti possunt, quae in prima aut secunda locum non habent. nam qui cinis Atheniensis de alio Atheniensi loqmitur, si nomine gentili utetur, se ipsum ex numero Atheniensium) [*](τssnε. xv Ans. xxso. 4 sd ἀποτεινόμενοϲ cfr 25, 22. - 10 (P ἐνικfῆϲ ἔπι- κρατείαϲ, ex dominetome unius pεrsomae (c r supra τῇ ἔπκρατείᾳᾳ τῶν ἐγειμένων ἑνικῶν). haec dominatio deest in tertia persona βlurslis numeri pronominis persondlis, quamobrem non unam tεftism prae ceteris signifcat ϲφεῖϲ, sicut unias primae aigmifcatio, eios qui loquitu, inest in ἡμεῖϲ. 11 Ἴνα hebet consecotivam vim, inducit consequentiam quae eeniret, si in ϲφεϲ praevleret una teftia persons. ite enim etiam ϲφεδαπόϲ, sicut ἡμεδαπόϲ et ὑμεδrπόϲ, unam posset denoteαe nationem. fr Adn. ex. ad 200,6- 7 huius ed. - 13 λλωϲ τε hic quoque, ut 37.17. 182.23. 240.9 de pron. 8,9. 49.19 alibi, nignifcst, etiam μlind vel aliter dieendnm esse de eadem re adde quod. - ad ἐγχωρούντων cfr 115, 20. - 14 ἐπιμεριϲμόϲ est distributio nominum gentilium, qus suum cuique nationi cribδuitur nomem.) [*](An~. cmv., masos. sca. κ Al. Bb. post δεύτερα add πρόϲωπα πλη- θυντκὰ scribi iusserunt SSchoemsnn, AΒntmann cl. 185, 8. 216,12. in A. post δεύτερα sex fere litterae erasae, tum ενικα legitur, ἴκα abo A. , ἐν ab A in res L.b ἑνικὰ, CB ἑνικὴν, quod etiam L corigendo intulit 8 inter λέγων et ἑαυτόν hebet A rasuram quattuor fere Hitfererum et in hac rsεura sfgmum omis- eionis ab A factum, cui respondet in ng abd eadem meno exaratum idem si mum cum ἧμαϲ ( τε om LB τὰ] α in rasA αυτο A. ab αὐτφ inc. fol 114v L 4 πρόϲ quod omnes codices prsebδent, om b eum s. τινα addendum esse vidit HSchneider 1 B ἀπόντωϲ C, δὴ om B (παραγωγὴ em Β 1 ΒB -6 παραγωγὴ γινομένη] γη γινομενη et posteriorparsentecedmmtiaωhsbet A in res abA, fort.A scripserat παραγομενη 1 7 αὐτὸ om Ab, exhibent l.B atque A , ubi supra καί τὸ scriptum est τὸ νυ |Β τρίτων] τριῶν A L β B γὰρ om L, add , ουχεν diiεit A, ουχεν A ἔθνοϲ] post in A parra rasmra δυνάμενο. trsicinnt post ἐμπεριλαμβάνεϲθαι B ἔμπεριλαμβάνεϲθαι] ἐμ om A , add supra A β 10 πληθυντικόν A Lb, πληθυντικὰ CB post ωϲ in A. rasura duorum litterarum ἕν add HSchneider, vide Adn. ex. 1 11 τρίτου B οὕτω CBb ἡ om LB, C sliam ἐθνικὴ om 1 μία ante ἐθνικὴ ponit B νοηθείη A , εἰ erasit εἰ θ cum η coniunit lineola A2)

    265
    φαμὲν Περγαμηνόϲ, Ἐδεϲϲηνόϲ, Ἀλεξανδρεύϲ. ὅπερ οὐκ ἐνεχώρει ἐπὶ πρώτου καὶ δευτέρου, λέγω τὰ ὀνόματα παραλαμβάνεϲθαι. εἰ γοῦν Ἀθηναῖοϲ ἀφορῶν εἰϲ Ἀθηναῖον εἴποι ὅδε Ἀθηναίων πολίτηϲ ἐϲτίν, ἑαυτὸν ἀποϲτήϲει τοῦ ἔθνουϲ, καθὸ οὐ ϲυνείληπται τοῖϲ Ἀθηναίοιϲ· ϲυλλαμβανόμενοϲ δὲ ἐν πρώτῳ γενήϲεται προϲώπῳ, καθότι αὐτὸϲ ἀποφαίνεται. καὶ εἰ τὸ ἐν πρώτῳ προϲώπῳ παραλαμβανόμενον ὄνομα μὲν οὐ δύναται εἶναι, ἀντωνυμία δέ, ϲαφὲϲ ὅτι ἀντονομάϲει ἑαυτόν. καὶ εἰ τὸ πρῶτον ἐπικρατεῖ τῶν διαφόρων προϲώπων, οὐκ ἄλλο τι ἐγγενήϲεται ἢ τὸ ἡμεδαπόϲ, ὅπερ τὴν ἀνάλυϲιν ἕξει εἰϲ τὸ ἡμῶν πολίτηϲ, καθότι καὶ τὸ Κρονίδηϲ εἰϲ τὸ τοῦ Κρόνου υἱόϲ, καὶ τὰ τούτοιϲ ὅμοια. ὁ αὐτὸϲ λόγοϲ καὶ ἐπὶ τοῦ δευτέρου προϲώπου. ἐπὶ γὰρ τρίτου [*](193 b) γινωϲκόμενα μὲν τὰ ἔθνη παραληφθήϲεται αὐτοῖϲ τοῖϲ ὀνόμαϲιν, καθώϲ [*](194 s) ἔφαμεν, οὐ μὴν γινωϲκόμενα παραγωγὴν ἀναδέξεται ἐξ ὀνόματοϲ τοῦ ἀναιροῦντοϲ τὰϲ θέϲειϲ τῶν ὀνομάτων, λέγω τοῦ ἄλλων. τὸ γὰρ [*](exeludεt, nec se quoqne annumerabit nisi ita, ut pronomine utatur. quod primae personae esse debδet, quia simϲl de se loquitur et quia prima praevalet prae esteris itaque dicet ἡμεδαπόϲ. st in tatia persons, ut dini, nomina gemfilia usmpsntur, εἰ nota eunt; sin incognita, opus erit iHlo nomine uti, quod pacriam non nmcupst, sed nuncopsfionem tollit (ἀλλοδαπόϲ).) [*](rssrκ. zv Ans. exse. 1 Ἐδεϲϲηνόϲ. eor iurta nomina gentilia flustrissima hoc quoque poeuert, ignoramus. Heromsni asseclae de un nominis et scribδendi ratione loqenntur. Steph. Βyz 193.1. 515.10 tradit et Ἐδεϲϲηνόϲ t Ἐδεϲϲαοϲ in unm feisse. heom cen. Aῦ 67,10 η vοcεlem in pammultima praecipit. lstetne in scriptura υπεϲϲηνοϲ aHiud nomen7 - 6 7 si d, gκodd n prma persomz dicἅr, omem esse nen pc4ett, ssd pteomem tan4sm, αpmaεe eum, qκι Βud de, g iussa promomsmαltfr dfeotαgursem ese. - I4 dλλων. ex gmmetvo possessivo ylurslis nuaei Ap. derivat ὀλλοδαπόϲ, sicut ἡρεδαπόϲ et ἡμέτεροϲ.) [*](μns. mr , maεm. scs. m Al. Bb. 1 Ἐδεϲϲηνόϲ Bb, ἐδεϲηνόϲ L, sed εlterum ϲ add P. in A uπεϲϲηνοϲ, ssd uπε in res scripsit et η ex ι feeit A ἐγχωρε 1.B 1 2 nρέτηϲ καὶ δευτέραϲ A L ab κε iac. fϲl 115r L. EDle- bοde post λέγω adici vult τὸ, quo non opus | εἰ fecit A ex o ab hac vοcnla inc fol 46r A 1 γοῦν] γ in res duarum littereerum A β 8 θηναίων πολίτηϲ] dθηνemοϲ B B 4 τουϲ αθηναιουϲ E, corr A β Β ϲυμβαλλόμενοϲ B β β - θ κα- θότι-προϲώπῳ om LB θ εἰ om A b, add A | παρολαμβανόμενον] ον ad- ieet A | ὅομα om Β post μὲν duae tresve litterae erasae in A 1 8 εἰ τὸ-προϲώαων ab hoc loco aliena esse εἰ lin. 6 post ἀποφαίνεται inserenda esse (mutato εἰ in κα) eensuimns in Hm. Apdll. 24seq. At ne hic quidem senen cermmt: postquam demonstratum est, pronomne pus esse, siquis de se quoηue loqutur, additux primae persnae pronommm ponendum esse, qua prima prse- vset prae ceteris |ἐγγενήϲεται ~hlig, ἔπιγενήϲεται codd. et edd., cfr ad ἐγγίνεϲθαι e.g.107,27.148,7.191.15 β 9 ξεῖ] ~ξ in aas A , ἔχει A2 β 10 καθὸ κάν τὸ L, L τὸ in τῶ mutait Γειϲ supra add A γ 11 καε l. Bb γὰρ] fagitamns coninncfSonem adveraafivam, ao fοtasse γοῦν scribmndum est, quo saepius Ap. adnecit opposita, velut 109,2. 153,6. 159,20 |ante τρίτου add xo0 B ί 1B μήν A, μέντοι LΟBb, sed in L. ex μήν factum ab L παρα- γωγν in ras L ( ὀνόματοϲ] primam o litteram in ras hsbεt A β 14 λέγω] fϲl115v L | fλων A Lb, ἄλλοϲ CB)
    266
    ἀλλοδαπόϲ ἀποφάϲκει τὸ οὐχ ἡμεδαπόϲ ἐϲτιν, οὐχ ὑμεδαπόϲ, οὐκ Ἀθηναίων πολίτηϲ. κατ’ οὐδένα λόγον ἄρα τοῖϲ ἀντωνυμικοῖϲ ϲυζυγεῖ τῷ ἡμεδαπόϲ καὶ ὑμεδαπόϲ, κατὰ δὲ ἀναίρεϲιν τῶν προειρημένων ἐθνῶν.

    [*](rssrε. xv Ans. sxxo. 2- noHa ratione eiusdem claseis est ἀλλοδαπόϲ vοϲ cum pronominibous ἡμεδαπόϲ et ὑμεδαπόϲ. cfr ad ϲυζυγὲν 100,22 et Adn. exeg. ad 83, 2 hnins ed. - 3 vide Adn erit.)[*](Ans eur., mscs. scs. 1s A L. Bb. 1 οὐκ] κ in ras A 1 2 κατcυδενα] v in ras A β 3 τφ Soph. , τὸ A L. Bb post ἀναίρεϲιν HSScbδneider inseri iubet ἐϲτν, Stadmneller mavult ἀπέϲτη δὲ κατὰ ἀναίρεϲιν. ac logica ratio hand dubie vstst euppleri ϲυζυγε, postquam Ap. divit κατ’ οὐδένα λόγον υζυγν τὸ ἀλλο-- δαπόϲ τῷ ἡμεδαπόϲ κxὶ ὑμεδαπόϲ. at dnbδitare tamen licet, an scripserit Ap. ita ut traditum est, quia hoc sane vinculo ἀλλοδαπόϲ cum his pronominalibus conienctum est, quod haec sigmifcsfionem genis ponunt, iliud tolHit sobscripta in L legantur: τέλοϲ ἀπολλωνίου τοῦ περὶ ϲυντάξεωϲ β βιβλίου.)