ὣς μὲν ὅτʼ Ὠρίωνʼ ἕλετο ῥοδοδάκτυλος Ἠώς,τόφρα οἱ ἠγάασθε θεοὶ ῥεῖα ζώοντες,ἧος ἐν Ὀρτυγίῃ χρυσόθρονος Ἄρτεμις ἁγνὴοἷς ἀγανοῖς βελέεσσιν ἐποιχομένη κατέπεφνεν.ὣς δʼ ὁπότʼ Ἰασίωνι ἐυπλόκαμος Δημήτηρ,ᾧ θυμῷ εἴξασα, μίγη φιλότητι καὶ εὐνῇνειῷ ἔνι τριπόλῳ· οὐδὲ δὴν ἦεν ἄπυστοςΖεύς, ὅς μιν κατέπεφνε βαλὼν ἀργῆτι κεραυνῷ.ὥς δʼ αὖ νῦν μοι ἄγασθε, θεοί, βροτὸν ἄνδρα παρεῖναι.τὸν μὲν ἐγὼν ἐσάωσα περὶ τρόπιος βεβαῶταοἶον, ἐπεί οἱ νῆα θοὴν ἀργῆτι κεραυνῷΖεὺς ἔλσας ἐκέασσε μέσῳ ἐνὶ οἴνοπι πόντῳ.ἔνθʼ ἄλλοι μὲν πάντες ἀπέφθιθεν ἐσθλοὶ ἑταῖροι,τὸν δʼ ἄρα δεῦρʼ ἄνεμός τε φέρων καὶ κῦμα πέλασσε.τὸν μὲν ἐγὼ φίλεόν τε καὶ ἔτρεφον, ἠδὲ ἔφασκονθήσειν ἀθάνατον καὶ ἀγήραον ἤματα πάντα.ἀλλʼ ἐπεὶ οὔ πως ἔστι Διὸς νόον αἰγιόχοιοοὔτε παρεξελθεῖν ἄλλον θεὸν οὔθʼ ἁλιῶσαι,ἐρρέτω, εἴ μιν κεῖνος ἐποτρύνει καὶ ἀνώγει,πόντον ἐπʼ ἀτρύγετον· πέμψω δέ μιν οὔ πῃ ἐγώ γε·