ὣς τρίετες μὲν ἔληθε δόλῳ καὶ ἔπειθεν Ἀχαιούς·ἀλλʼ ὅτε τέτρατον ἦλθεν ἔτος καὶ ἐπήλυθον ὧραι,μηνῶν φθινόντων, περὶ δʼ ἤματα πόλλʼ ἐτελέσθη,καὶ τότε δή τις ἔειπε γυναικῶν, ἣ σάφα ᾔδη,καὶ τήν γʼ ἀλλύουσαν ἐφεύρομεν ἀγλαὸν ἱστόν.ὣς τὸ μὲν ἐξετέλεσσε καὶ οὐκ ἐθέλουσʼ, ὑπʼ ἀνάγκης.εὖθʼ ἡ φᾶρος ἔδειξεν, ὑφήνασα μέγαν ἱστόν,πλύνασʼ, ἠελίῳ ἐναλίγκιον ἠὲ σελήνῃ,καὶ τότε δή ῥʼ Ὀδυσῆα κακός ποθεν ἤγαγε δαίμωνἀγροῦ ἐπʼ ἐσχατιήν, ὅθι δώματα ναῖε συβώτης.ἔνθʼ ἦλθεν φίλος υἱὸς Ὀδυσσῆος θείοιο,ἐκ Πύλου ἠμαθόεντος ἰὼν σὺν νηῒ μελαίνῃ·τὼ δὲ μνηστῆρσιν θάνατον κακὸν ἀρτύναντεἵκοντο προτὶ ἄστυ περικλυτόν, ἦ τοι Ὀδυσσεὺςὕστερος, αὐτὰρ Τηλέμαχος πρόσθʼ ἡγεμόνευε.τὸν δὲ συβώτης ἦγε κακὰ χροῒ εἵματʼ ἔχοντα,πτωχῷ λευγαλέῳ ἐναλίγκιον ἠδὲ γέροντισκηπτόμενον· τὰ δὲ λυγρὰ περὶ χροῒ εἵματα ἕστο·οὐδέ τις ἡμείων δύνατο γνῶναι τὸν ἐόνταἐξαπίνης προφανέντʼ, οὐδʼ οἳ προγενέστεροι ἦσαν,