πρὸς ζόφον εἰς Ἔρεβος τετραμμένον, ᾗ περ ἂν ὑμεῖςνῆα παρὰ γλαφυρὴν ἰθύνετε, φαίδιμʼ Ὀδυσσεῦ.οὐδέ κεν ἐκ νηὸς γλαφυρῆς αἰζήιος ἀνὴρτόξῳ ὀιστεύσας κοῖλον σπέος εἰσαφίκοιτο.ἔνθα δʼ ἐνὶ Σκύλλη ναίει δεινὸν λελακυῖα.τῆς ἦ τοι φωνὴ μὲν ὅση σκύλακος νεογιλῆςγίγνεται, αὐτὴ δʼ αὖτε πέλωρ κακόν· οὐδέ κέ τίς μινγηθήσειεν ἰδών, οὐδʼ εἰ θεὸς ἀντιάσειεν.τῆς ἦ τοι πόδες εἰσὶ δυώδεκα πάντες ἄωροι,ἓξ δέ τέ οἱ δειραὶ περιμήκεες, ἐν δὲ ἑκάστῃσμερδαλέη κεφαλή, ἐν δὲ τρίστοιχοι ὀδόντεςπυκνοὶ καὶ θαμέες, πλεῖοι μέλανος θανάτοιο.μέσση μέν τε κατὰ σπείους κοίλοιο δέδυκεν,ἔξω δʼ ἐξίσχει κεφαλὰς δεινοῖο βερέθρου,αὐτοῦ δʼ ἰχθυάᾳ, σκόπελον περιμαιμώωσα,δελφῖνάς τε κύνας τε, καὶ εἴ ποθι μεῖζον ἕλῃσικῆτος, ἃ μυρία βόσκει ἀγάστονος Ἀμφιτρίτη.τῇ δʼ οὔ πώ ποτε ναῦται ἀκήριοι εὐχετόωνταιπαρφυγέειν σὺν νηί· φέρει δέ τε κρατὶ ἑκάστῳφῶτʼ ἐξαρπάξασα νεὸς κυανοπρῴροιο.