εἰ δέ κεν Ἄργος ἱκοίμεθʼ Ἀχαιϊκὸν οὖθαρ ἀρούρηςγαμβρός κέν μοι ἔοι· τίσω δέ μιν ἶσον Ὀρέστῃ,ὅς μοι τηλύγετος τρέφεται θαλίῃ ἔνι πολλῇ.τρεῖς δέ μοί εἰσι θύγατρες ἐνὶ μεγάρῳ εὐπήκτῳΧρυσόθεμις καὶ Λαοδίκη καὶ Ἰφιάνασσα,τάων ἥν κʼ ἐθέλῃσι φίλην ἀνάεδνον ἀγέσθωπρὸς οἶκον Πηλῆος· ἐγὼ δʼ ἐπὶ μείλια δώσωπολλὰ μάλʼ, ὅσσʼ οὔ πώ τις ἑῇ ἐπέδωκε θυγατρί·ἑπτὰ δέ οἱ δώσω εὖ ναιόμενα πτολίεθραΚαρδαμύλην Ἐνόπην τε καὶ Ἱρὴν ποιήεσσανΦηράς τε ζαθέας ἠδʼ Ἄνθειαν βαθύλειμονκαλήν τʼ Αἴπειαν καὶ Πήδασον ἀμπελόεσσαν.πᾶσαι δʼ ἐγγὺς ἁλός, νέαται Πύλου ἠμαθόεντος·ἐν δʼ ἄνδρες ναίουσι πολύρρηνες πολυβοῦται,οἵ κέ ἑ δωτίνῃσι θεὸν ὣς τιμήσουσικαί οἱ ὑπὸ σκήπτρῳ λιπαρὰς τελέουσι θέμιστας.ταῦτά κέ οἱ τελέσαιμι μεταλήξαντι χόλοιο.δμηθήτω· Ἀΐδης τοι ἀμείλιχος ἠδʼ ἀδάμαστος,τοὔνεκα καί τε βροτοῖσι θεῶν ἔχθιστος ἁπάντων·καί μοι ὑποστήτω ὅσσον βασιλεύτερός εἰμι