Ἀργείους καὶ νῆας ἐπὶ ῥηγμῖνι θαλάσσης.ἀλλʼ ἤτοι νῦν μὲν πειθώμεθα νυκτὶ μελαίνῃδόρπά τʼ ἐφοπλισόμεσθα· ἀτὰρ καλλίτριχας ἵππουςλύσαθʼ ὑπὲξ ὀχέων, παρὰ δέ σφισι βάλλετʼ ἐδωδήν·ἐκ πόλιος δʼ ἄξεσθε βόας καὶ ἴφια μῆλακαρπαλίμως, οἶνον δὲ μελίφρονα οἰνίζεσθεσῖτόν τʼ ἐκ μεγάρων, ἐπὶ δὲ ξύλα πολλὰ λέγεσθε,ὥς κεν παννύχιοι μέσφʼ ἠοῦς ἠριγενείηςκαίωμεν πυρὰ πολλά, σέλας δʼ εἰς οὐρανὸν ἵκῃ,μή πως καὶ διὰ νύκτα κάρη κομόωντες Ἀχαιοὶφεύγειν ὁρμήσωνται ἐπʼ εὐρέα νῶτα θαλάσσης.μὴ μὰν ἀσπουδί γε νεῶν ἐπιβαῖεν ἕκηλοι,ἀλλʼ ὥς τις τούτων γε βέλος καὶ οἴκοθι πέσσῃβλήμενος ἢ ἰῷ ἢ ἔγχεϊ ὀξυόεντινηὸς ἐπιθρῴσκων, ἵνα τις στυγέῃσι καὶ ἄλλοςΤρωσὶν ἐφʼ ἱπποδάμοισι φέρειν πολύδακρυν Ἄρηα.κήρυκες δʼ ἀνὰ ἄστυ Διῒ φίλοι ἀγγελλόντωνπαῖδας πρωθήβας πολιοκροτάφους τε γέρονταςλέξασθαι περὶ ἄστυ θεοδμήτων ἐπὶ πύργων·θηλύτεραι δὲ γυναῖκες ἐνὶ μεγάροισιν ἑκάστη