σχέτλιος, αἰὲν ἀλιτρός, ἐμῶν μενέων ἀπερωεύς·οὐδέ τι τῶν μέμνηται, ὅ οἱ μάλα πολλάκις υἱὸντειρόμενον σώεσκον ὑπʼ Εὐρυσθῆος ἀέθλων.ἤτοι ὃ μὲν κλαίεσκε πρὸς οὐρανόν, αὐτὰρ ἐμὲ Ζεὺςτῷ ἐπαλεξήσουσαν ἀπʼ οὐρανόθεν προΐαλλεν.εἰ γὰρ ἐγὼ τάδε ᾔδεʼ ἐνὶ φρεσὶ πευκαλίμῃσινεὖτέ μιν εἰς Ἀΐδαο πυλάρταο προὔπεμψενἐξ Ἐρέβευς ἄξοντα κύνα στυγεροῦ Ἀΐδαο,οὐκ ἂν ὑπεξέφυγε Στυγὸς ὕδατος αἰπὰ ῥέεθρα.νῦν δʼ ἐμὲ μὲν στυγέει, Θέτιδος δʼ ἐξήνυσε βουλάς,ἥ οἱ γούνατʼ ἔκυσσε καὶ ἔλλαβε χειρὶ γενείου,λισσομένη τιμῆσαι Ἀχιλλῆα πτολίπορθον.ἔσται μὰν ὅτʼ ἂν αὖτε φίλην γλαυκώπιδα εἴπῃ.ἀλλὰ σὺ μὲν νῦν νῶϊν ἐπέντυε μώνυχας ἵππους,ὄφρʼ ἂν ἐγὼ καταδῦσα Διὸς δόμον αἰγιόχοιοτεύχεσιν ἐς πόλεμον θωρήξομαι, ὄφρα ἴδωμαιἢ νῶϊ Πριάμοιο πάϊς κορυθαίολος Ἕκτωργηθήσει προφανέντε ἀνὰ πτολέμοιο γεφύρας,ἦ τις καὶ Τρώων κορέει κύνας ἠδʼ οἰωνοὺςδημῷ καὶ σάρκεσσι, πεσὼν ἐπὶ νηυσὶν Ἀχαιῶν.