οἴκαδε νοστήσαντα δόμον Πηλήϊον εἴσω.ὄφρα δέ μοι ζώει καὶ ὁρᾷ φάος ἠελίοιοἄχνυται, οὐδέ τί οἱ δύναμαι χραισμῆσαι ἰοῦσα.κούρην ἣν ἄρα οἱ γέρας ἔξελον υἷες Ἀχαιῶν,τὴν ἂψ ἐκ χειρῶν ἕλετο κρείων Ἀγαμέμνων.ἤτοι ὃ τῆς ἀχέων φρένας ἔφθιεν· αὐτὰρ ἈχαιοὺςΤρῶες ἐπὶ πρύμνῃσιν ἐείλεον, οὐδὲ θύραζεεἴων ἐξιέναι· τὸν δὲ λίσσοντο γέροντεςἈργείων, καὶ πολλὰ περικλυτὰ δῶρʼ ὀνόμαζον.ἔνθʼ αὐτὸς μὲν ἔπειτʼ ἠναίνετο λοιγὸν ἀμῦναι,αὐτὰρ ὃ Πάτροκλον περὶ μὲν τὰ ἃ τεύχεα ἕσσε,πέμπε δέ μιν πόλεμον δέ, πολὺν δʼ ἅμα λαὸν ὄπασσε.πᾶν δʼ ἦμαρ μάρναντο περὶ Σκαιῇσι πύλῃσι·καί νύ κεν αὐτῆμαρ πόλιν ἔπραθον, εἰ μὴ Ἀπόλλωνπολλὰ κακὰ ῥέξαντα Μενοιτίου ἄλκιμον υἱὸνἔκτανʼ ἐνὶ προμάχοισι καὶ Ἕκτορι κῦδος ἔδωκε.τοὔνεκα νῦν τὰ σὰ γούναθʼ ἱκάνομαι, αἴ κʼ ἐθέλῃσθαυἱεῖ ἐμῷ ὠκυμόρῳ δόμεν ἀσπίδα καὶ τρυφάλειανκαὶ καλὰς κνημῖδας ἐπισφυρίοις ἀραρυίαςκαὶ θώρηχʼ· ὃ γὰρ ἦν οἱ ἀπώλεσε πιστὸς ἑταῖρος