νῦν δʼ ἐπεὶ οὐ νέομαί γε φίλην ἐς πατρίδα γαῖαν,οὐδέ τι Πατρόκλῳ γενόμην φάος οὐδʼ ἑτάροισιτοῖς ἄλλοις, οἳ δὴ πολέες δάμεν Ἕκτορι δίῳ,ἀλλʼ ἧμαι παρὰ νηυσὶν ἐτώσιον ἄχθος ἀρούρης,τοῖος ἐὼν οἷος οὔ τις Ἀχαιῶν χαλκοχιτώνωνἐν πολέμῳ· ἀγορῇ δέ τʼ ἀμείνονές εἰσι καὶ ἄλλοι.ὡς ἔρις ἔκ τε θεῶν ἔκ τʼ ἀνθρώπων ἀπόλοιτοκαὶ χόλος, ὅς τʼ ἐφέηκε πολύφρονά περ χαλεπῆναι,ὅς τε πολὺ γλυκίων μέλιτος καταλειβομένοιοἀνδρῶν ἐν στήθεσσιν ἀέξεται ἠΰτε καπνός·ὡς ἐμὲ νῦν ἐχόλωσεν ἄναξ ἀνδρῶν Ἀγαμέμνων.ἀλλὰ τὰ μὲν προτετύχθαι ἐάσομεν ἀχνύμενοί περ,θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι φίλον δαμάσαντες ἀνάγκῃ·νῦν δʼ εἶμʼ ὄφρα φίλης κεφαλῆς ὀλετῆρα κιχείωἝκτορα· κῆρα δʼ ἐγὼ τότε δέξομαι ὁππότε κεν δὴΖεὺς ἐθέλῃ τελέσαι ἠδʼ ἀθάνατοι θεοὶ ἄλλοι.οὐδὲ γὰρ οὐδὲ βίη Ἡρακλῆος φύγε κῆρα,ὅς περ φίλτατος ἔσκε Διὶ Κρονίωνι ἄνακτι·ἀλλά ἑ μοῖρα δάμασσε καὶ ἀργαλέος χόλος Ἥρης.ὣς καὶ ἐγών, εἰ δή μοι ὁμοίη μοῖρα τέτυκται,