ἔστι δέ τις ποταμὸς Μινυήϊος εἰς ἅλα βάλλωνἐγγύθεν Ἀρήνης, ὅθι μείναμεν Ἠῶ δῖανἱππῆες Πυλίων, τὰ δʼ ἐπέρρεον ἔθνεα πεζῶν.ἔνθεν πανσυδίῃ σὺν τεύχεσι θωρηχθέντεςἔνδιοι ἱκόμεσθʼ ἱερὸν ῥόον Ἀλφειοῖο.ἔνθα Διὶ ῥέξαντες ὑπερμενεῖ ἱερὰ καλά,ταῦρον δʼ Ἀλφειῷ, ταῦρον δὲ Ποσειδάωνι,αὐτὰρ Ἀθηναίη γλαυκώπιδι βοῦν ἀγελαίην,δόρπον ἔπειθʼ ἑλόμεσθα κατὰ στρατὸν ἐν τελέεσσι,καὶ κατεκοιμήθημεν ἐν ἔντεσιν οἷσιν ἕκαστοςἀμφὶ ῥοὰς ποταμοῖο. ἀτὰρ μεγάθυμοι Ἐπειοὶἀμφέσταν δὴ ἄστυ διαρραῖσαι μεμαῶτες·ἀλλά σφι προπάροιθε φάνη μέγα ἔργον Ἄρηος·εὖτε γὰρ ἠέλιος φαέθων ὑπερέσχεθε γαίης,συμφερόμεσθα μάχῃ Διί τʼ εὐχόμενοι καὶ Ἀθήνῃ.ἀλλʼ ὅτε δὴ Πυλίων καὶ Ἐπειῶν ἔπλετο νεῖκος,πρῶτος ἐγὼν ἕλον ἄνδρα, κόμισσα δὲ μώνυχας ἵππους,Μούλιον αἰχμητήν· γαμβρὸς δʼ ἦν Αὐγείαο,πρεσβυτάτην δὲ θύγατρʼ εἶχε ξανθὴν Ἀγαμήδην,ἣ τόσα φάρμακα ᾔδη ὅσα τρέφει εὐρεῖα χθών.