εὐξαμένου ἤκουσεν, ἐπεὶ μάλα οἱ φίλος ἦεν,ἧκε δʼ ἐπʼ Ἀργείοισι κακὸν βέλος· οἳ δέ νυ λαοὶθνῇσκον ἐπασσύτεροι, τὰ δʼ ἐπῴχετο κῆλα θεοῖοπάντῃ ἀνὰ στρατὸν εὐρὺν Ἀχαιῶν· ἄμμι δὲ μάντιςεὖ εἰδὼς ἀγόρευε θεοπροπίας ἑκάτοιο.αὐτίκʼ ἐγὼ πρῶτος κελόμην θεὸν ἱλάσκεσθαι·Ἀτρεΐωνα δʼ ἔπειτα χόλος λάβεν, αἶψα δʼ ἀναστὰςἠπείλησεν μῦθον ὃ δὴ τετελεσμένος ἐστί·τὴν μὲν γὰρ σὺν νηῒ θοῇ ἑλίκωπες Ἀχαιοὶἐς Χρύσην πέμπουσιν, ἄγουσι δὲ δῶρα ἄνακτι·τὴν δὲ νέον κλισίηθεν ἔβαν κήρυκες ἄγοντεςκούρην Βρισῆος τήν μοι δόσαν υἷες Ἀχαιῶν.ἀλλὰ σὺ εἰ δύνασαί γε περίσχεο παιδὸς ἑῆος·ἐλθοῦσʼ Οὔλυμπον δὲ Δία λίσαι, εἴ ποτε δή τιἢ ἔπει ὤνησας κραδίην Διὸς ἠὲ καὶ ἔργῳ.πολλάκι γάρ σεο πατρὸς ἐνὶ μεγάροισιν ἄκουσαεὐχομένης ὅτʼ ἔφησθα κελαινεφέϊ Κρονίωνιοἴη ἐν ἀθανάτοισιν ἀεικέα λοιγὸν ἀμῦναι,ὁππότε μιν ξυνδῆσαι Ὀλύμπιοι ἤθελον ἄλλοιἭρη τʼ ἠδὲ Ποσειδάων καὶ Παλλὰς Ἀθήνη·