at enim apparet quidem pollui
hanc autem iactari magis causam quam veram esse, ut ego non dicam, apparere vobis, Quirites, puto, qui meministis ante Gallorum adventum salvis tectis publicis privatisque, stante incolumi urbe hanc eandem rem actam esse, ut Veios transmigraremus.
et videte, quantum inter meam sententiam vestramque intersit,
tribuni. vos, etiamsi
quippe
non enim reliquisse victores, sed amisisse victi patriam
videbimur: hoc ad Aliam fuga, hoc capta urbs, hoc circumsessum
Capitolium necessitatis inposuisse, ut desereremus penatis
nostros exiliumque ac fugam nobis ex eo loco conscisceremus,
quem tueri non possemus. et Galli evertere potuerunt Romam,
Romani restituere non
quid restat, nisi ut, si iam novis copiis veniant — constat enim vix credibilem multitudinem esse — et habitare in capta ab se, deserta a vobis hac urbe velint, sinatis?
quid? si non Galli hoc, sed veteres hostes vestri, Aequi Volscive, faciant, ut commigrent Romam, velitisne illos Romanos, vos Veientes esse? an malitis hanc solitudinem vestram quam urbem hostium esse? non equidem video, quid magis nefas sit. haec scelera, quia piget aedificare, haec dedecora pati parati estis? si tota urbe nullum melius ampliusve tectum fieri possit,
quam casa illa
maiores nostri, convenae pastoresque, cum in his locis nihil
praeter silvas paludesque esset, novam urbem tam brevi
aedificarunt; nos Capitolio atque arce
incolumi, stantibus templis deorum aedificare incensa piget? et
quod singuli facturi fuimus, si aedes nostrae deflagrassent, hoc
in publico incendio universi recusamus facere?