de transitu in Italiam Gallorum haec accepimus: Prisco Tarquinio
Romae regnante Celtarum, quae pars Galliae tertia est, penes
Bituriges summa imperii fuit; ii regem Celtico dabant. Ambigatus
is
virtute fortunaque cum sua
hic magno natu ipse iam exonerare praegravante turba regnum cupiens Bellovesum ac Segovesum, sororis filios, inpigros iuvenes, missurum se esse in quas dii dedissent auguriis sedes ostendit:
quantum ipsi vellent numerum hominum excirent, ne qua gens arcere
advenientes posset.
is, quod eius ex populis abundabat, Bitariges, Arvernos, Senones, Haeduos, Ambarros, Carnutes, Aulercos excivit. profectus ingentibus peditum equitumque copiis in Tricastinos venit. Alpes inde oppositae erant;
quas inexsuperabiles visas haud equidem miror nulladum via, quod quidem continens memoria sit, nisi de Hercule fabulis credere libet, superatas.
ibi cum velut saeptos montium altitudo teneret Gallos circumspectarentque, quanam per iuncta caelo iuga in alium orbem terrarum transirent, religio etiam tenuit, quod adlatum est advenas quaerentes agrum ab Salluvium gente oppugnari.
Massilienses erant ii navibus a Phocaea profecti. id Galli fortunae suae omen rati adiuvere, ut, quem primum in terram egressi occupaverant locum, patientibus Salluviis communirent.
ipsi per Taurinos saltus vallemque Duriae
Alpis transcenderunt fusisque acie Tuscis haud procul Ticino
flumine, cum, in quo consederant, agrum Insubrium appellari
audissent, cognominem Insubribus, pago Haeduorum, ibi omen
sequentes loci condidere urbem; Mediolanium appellarunt.