prima percontatio fuit, qua subactus iniuria contra populum Romanum bellum tam infesto animo suscepisset, quo se regnumque suum ad ultimum discrimen adduceret?
cum responsum expectantibus cunctis terram intuens diu tacitus fleret, rursus consul:
“si iuvenis regnum accepisses, minus equidem mirarer ignorasse te, quam gravis aut amicus aut inimicus esset populus Romanus;
nunc vero, cum et bello patris tui, quod nobiscum gessit,
interfuisses, et pacis postea, quam cum summa fide adversus eum
coluimus, meminisses, quod fuit
consilium, quorum et vim in bello et
fidem in pace expertus esses, cum iis tibi bellum esse quam
pacem malle?”
nec interrogatus nec accusatus cum populorumque
casibus cognita populi Romani clementia non modo spem tibi, sed
prope certam fiduciam salutis praebet.”
haec Graeco sermone Perseo; Latine deinde suis “exemplum insigne cernitis” inquit “mutationis rerum humanarum. vobis hoc praecipue dico, iuvenes. ideo in secundis rebus nihil in quemquam superbe ac violenter consulere decet nec praesenti credere fortunae, cum, quid vesper ferat, incertum sit.
is demum vir erit, cuius animum neque prosperae res flatu suo
efferent nec adversae infringet.” consilio dimisso tuendi cura
regis Q. Aelio mandatur.
eo die et invitatus ad consulem Perseus et alius omnis ei honos habitus est, qui haberi in tali fortuna poterat. exercitus deinde in hiberna dimissus est.