haec dicenti ei cum adsensum esset, Marcius auctor fuit mittendi
Romam legatos; cum experienda omnia ad ultimum nec
praetermittendam spem ullam censuisset rex, reliqua consultatio erat, quonam modo tutum iter
legatis esset.
ad id cum necessaria petitio indutiarum
videretur cuperetque Marcius neque aliud conloquio petisset,
gravate et in magnam gratiam
nihil enim satis paratum ad bellum in praesentia habebant Romani,
non exercitum, non ducem, cum Perseus, ni spes vana pacis
occaecasset consilia, omnia praeparata atque instructa haberet, et suo maxime tempore atque
alieno hostibus incipere bellum posset.
ab hoc conloquio, fide indutiarum interposita, legati Romani in Boeotiam †
comparati sunt. ibi iam motus coeperat esse discedentibus a societate communis concilii Boeotorum quibusdam populis, ex quo renuntiatum erat respondisse legatos appariturum, quibus populis proprie societatem cum rege iungi displicuisset.
primi a Chaeronia legati, deinde a Thebis in ipso itinere occurrerunt, adfirmantes non interfuisse se, quo societas ea decreta esset, concilio; quos legati, nullo in praesentia responso dato, Chalcidem se sequi iusserunt.
Thebis magna contentio orta erat ex alio certamine. comitiis
praetoris et Boeotarcharum victa pars
iniuriam persequens coacta multitudine decrevit, ne Boeotarchae
urbibus reciperentur.
exules Thespias universi concesserunt; inde — recepti enim sine cunctatione erant — Thebas iam mutatis animis revocati decretum faciunt, ut duodecim, qui privati coetum et concilium habuissent, exilio multarentur.
novus deinde praetor — Ismenias is erat, vir nobilis ac potens — capitalis poenae absentis eos decreto damnat. Chalcidem fugerant; inde ad Romanos Larisam profecti causam cum Perseo societatis in Ismeniam contulerant;
ex ea contentione ortum certamen.
utriusque tamen partis legati ad Romanos venerunt, et
exules accusatoresque Ismeniae et Ismenias ipse.