Emotis deinde curia legatis sententiae interrogari coeptae. M. Livius C. Servilium consulem, qui propior esset, arcessendum, ut coram eo de pace ageretur, censebat;
cum de re maiore, quam quanta ea esset, consultatio incidere non
posset, non videri sibi absente consulum altero ambobusve
Q. Metellus, qui triennio ante consul dictatorque fuerat: cum P.
Scipio caedendo exercitus, agros populando in
quam qui ante portas Carthaginis bellum gereret, nullius alterius consilio quam Scipionis accipiendam abnuendamve pacem esse.
M. Valerius Laevinus qui bis consul fuerat, speculatores, non legatos venisse arguebat iubendosque Italia excedere et custodes cum iis usque ad naves mittendos Scipionique scribendum, ne bellum remitteret.
Laelius Fulviusque adiecerunt et Scipionem in eo positam habuisse
spem pacis, si Hannibal et Mago ex
ceterum omnia simulaturos Carthaginienses duces eos exercitusque expectantes; deinde quamvis recentium foederum et deorum omnium oblitos bellum gesturos.
eo magis in Laevini sententiam discessum. legati pace infecta ac prope sine responso dimissi.