quod ab se cuiquam periculum, a sola ac prope vidua et puellis in orbitate degentibus esse? at enim periculi quidem nihil ab se timeri, invisam tamen stirpem regiam esse. ablegarent ergo procul ab Syracusis Siciliaque
et asportari Alexandriam iuberent ad virum uxorem, ad patrem filias.
aversis auribus animisque: quid cessarent? ne illi aliis alium
increpant. ut ferrura quosdam expedientes cernebat,
tum omissis pro se precibus, puellis ut
inter haec abstractam a penetralibus iugulant; in virgines deinde respersas matris cruore impetum faciunt. quae alienata mente simul luctu metuque velut captae furore eo cursu se ex sacrario proripuerunt, ut, si effugium patuisset in publicum, impleturae urbem tumultu fuerint.
tum quoque
tandem vulneribus confectae, cum omnia replessent sanguine,
exanimes corruerunt. caedemque per se
miserabilem miserabiliorem casus fecit, quod paulo post nuntius
venit, mutatis repente ad misericordiam animis, ne
interficerentur.
ira deinde ex misericordia orta quod adeo festinatum ad supplicium neque locus paenitendi aut regressus ab ira relictus esset.
itaque fremere