Cum haec scribebam, res existimabatur in extremum adducta discrimen. tristes enim de Bruto nostro litterae
nuntiique adferebantur. me quidem non maxime conturbabant. his enim exercitibus ducibusque quos habemus
nullo modo poteram diffidere neque adsentiebar maiori
parti hominum. fidem enim consulum non condemnabam quae suspecta vehementer erat; desiderabam non
nullis in rebus prudentiam et celeritatem; qua si essent
usi, iam pridem rem publicam reciperassemus. non enim
ignoras quanta momenta sint in re publica temporum et
quid intersit idem illud utrum ante an post decernatur,
suscipiatur, agatur. omnia quae severe decreta sunt hoc
tumultu, si aut quo die dixi sententiam perfecta essent et
non in diem ex die dilata aut, quo ex tempore suscepta
sunt ut agerentur, non tardata et procrastinata, bellum iam
nullum haberemus.
omnia, Brute, praestiti rei publicae
quae praestare debuit is qui esset in eo in quo ego sum
gradu senatus populique iudicio conlocatus, nec illa modo
quae nimirum sola ab homine sunt postulanda, fidem, vigilantiam, patriae caritatem. ea sunt enim quae nemo est
qui non praestare debeat. ego autem ei qui sententiam
dicat in principibus de re publica puto etiam prudentiam
esse praestandam nec me, cum mihi tantum sumpserim ut
gubernacula rei publicae prehenderem, minus putarim reprehendendum si inutiliter aliquid senatui suaserim quam
si infideliter.
Acta quae sint quaeque agantur scio perscribi ad te diligenter; ex me autem illud est quod te velim habere cognitum, meum quidem animum in acie esse neque respectum
ullum quaerere nisi me utilitas civitatis forte converterit;
maioris autem partis animi te Cassiumque respiciunt.
quam ob rem ita te para, Brute, ut intellegas aut, si hoc
tempore bene res gesta sit, tibi meliorem rem publicam
esse faciendam aut, si quid offensum sit, per te esse eandem
reciperandam.