Πάντων δὲ τῶν καθαιρόντων φαρμάκων κακούντων τὴν γαϲτέρα,
καὶ μάλιϲτα αὐτῆϲ τὸ ϲτόμα, διότι νευρωδέϲτατόν ἐϲτι καὶ αἰϲθητικώτατον,
ἡ μῖξιϲ ἐπενοήθη τῶν εὐωδῶν, ὅπωϲ μὴ μόνη μηδ᾿
ἀκραιφνὴϲ.
ἡ δύναμιϲ αὐτῶν ἅπτηται τοῦ ϲτόματοϲ τῆϲ γαϲτρόϲ
χρὴ δ᾿
εἶναι τὰ μιγνύμενα ϲπέρματα τυιαῦτα, καὶ τὴν κακίαν πέφυκεν ἀμβλύνειν καὶ
δεῖ δὲ καὶ ὁμονοεῖν
ἀλλήλοιϲ τὰ μιγνύμενα καθαρτικὰ καὶ κατὰ
μηδὲν ϲταϲιάζειν, ἡ δὲ
ϲτάϲιϲ αὐτῶν γινέϲθω, οὐχ ὅταν ταῦτα πολὺ τῆϲ προϲφορᾶϲ
πεφύκῃ κινεῖν τὴν κάθαρϲιν· ἀνώμαλοϲ γὰρ οὕτωϲ
ἡ κένωϲιϲ
γίνεται, προϲενεχθέντων ἅμα· λέγω δ᾿ ἀνώμαλον, ὅταν ἤδη
παύεϲθαι δοκούϲηϲ αὐτῆϲ ἀρχὴ πάλιν ἑτέραϲ κενώϲεωϲ γίνηται.